Comeback Kid
Supersport is dood. Sinds 2000 stortte de verkoop van sportieve motoren in elkaar als een kaartenhuisje. Daarbovenop beperkte de ontwikkeling van nieuwe sportmotoren zich hoofdzakelijk tot het 1000cc(+) superbike-segment, met daaronder quasi enkel nog 300cc opstappers. Je snapt meteen dat er nood is aan een toegankelijke middenklasse, en nu heeft Yamaha toevallig het meest succesvolle 700cc-platform van de laatste jaren in het gamma…
Foto’s: ANT-productions
Tekst: Arno Jaspers
Kledij: Dainese by Bimoto
Kunnen ‘lightweight’ tweecilinders het sportieve segment heropstarten? Da’s de berekende gok die Yamaha neemt met de R7. Het CP2-platform van de MT-07 en Tracer 700 was de perfecte start om met relatief lage ontwikkelingskosten een racertje van te bouwen, ook al weet je meteen dat je met 73pk geen potten gaat breken in een raceklasse waar iedereen een honderdtal paardjes in de stal heeft. Maar doet dat er echt toe? ‘Win on sunday, sell on monday’ blijft uiteraard een dingetje, al krijg ik tijdens de perspresentatie te horen dat de R7 focust op sportieve straatrijders die af en toe ook vrij rijden op circuit. De focus ligt dus vooral op rijplezier en minder op de eeuwige strijd om het verst te pissen.
Sporten…op straat?
Onze testrit begint niet toevallig op straat en da’s op zich al hoogst uitzonderlijk. Ik kan me in de laatste 10 jaar geen internationale perspresentatie herinneren waarbij een motor met losse clipons onder de kroonplaat op straat getest werd. Niet dat de prachtige wegen rond Almeria te vergelijken zijn met het driehoekje Brussel-Antwerpen-Gent of de Nederlandse randstad, maar toch…
Vooraleer ik van start ga, loop ik een rondje om de R7 om de verschillen met m’n eigen MT-07 te spotten – zo weet je meteen dat ik waarschijnlijk wel wat vooringenomen ben over deze motor.
De R7 is beschikbaar in het zwart of blauw met cyaan logo-accent, of voor een meerprijs van 400 euro koop je de 60th anniversary kleurstelling.
Naast het kuipwerk, is het vooral de compleet nieuwe voorkant die in het oog springt met full-LED verlichting, een Kayaba 41mm USD voorvork en Nissin radiale remklauwen die gekoppeld zitten aan een dikke Brembo hoofdremcilinder. Het motorblok kreeg een slipperclutch mee en optioneel ook een quickshifter (enkel voor opschakelen, t.w.v. €165) terwijl het MT-frame zijdelings verstevigd werd en ook de balhoofdhoek werd aangepast voor een agressievere stance. De wielbasis werd dus een tikkeltje korter en da’s ook door de Kayaba achterveer waarvan het link-mechanisme werd aangepast om de achterkant iets hoger te tillen. TL;DR Dit is een gekuipte MT-07 die veel beter remt, schakelt, stuurt en waarop je sportiever zit.
Sleutel omdraaien, starten en rijden
Tijd om op te stappen en dan stel ik opnieuw iets uitzonderlijk vast aan deze Yam. Hoe lang is het namelijk geleden dat ik op een nieuwe sportmotor kon stappen, de sleutel omdraaien, starten en wegrijden? Geen elektronische bullshit om in te stellen, gewoon rijden. Heerlijk! Toegegeven, het dashboard mocht misschien wel iets duidelijker en uitgebreider dan dit kleine tweekleurige rechthoekje met toerenteller, versnellingsindicator, snelheid, tripmeters en klokje. Samen met de grote draaicirkel ontdek ik dus wel een paar kleine minpuntjes, maar zeker geen dooddoeners.
Via de kustweg en een stukje snelweg komen we al snel bij tal van bekende testroutes in het binnenland. Hier is élke motor leuk om te rijden. Sterker nog: dit is zo’n plek waarop je effectief met een 200pk motor aangenaam op de openbare weg kan rijden. De R7 trekt er zijn plan goed en het rijwielgedeelte blinkt uit met een heerlijke stabiliteit en stuurscherpte terwijl het CP2-motortje nog steeds heerlijk schoppen onder je kont blijft geven. Met amper 188kg rijklaar is dit het ideale gereedschap om je hellingshoeken en bochtensnelheid op punt te stellen, zonder intimidatie bij het uitaccelereren. Vergis je niet, ook met 73 pk blijft dit een wheelie-happy koppelmonstertje dat zonder problemen richting de 200km/u trekt. Het is gewoon allemaal een stuk toegankelijker en behapbaarder dan bij de meeste andere racemotoren.
Extreme zithouding…of wat had je verwacht op een sportmotor?
Yamaha mikt op sportieve straatrijders en occasionele trackday-rijders. Pk’s spelen daarbij minder een rol dan de funfactor…of het prijskaartje.
Uiteraard blijft het wel een echte racer met ook de daarbijbehorende zithouding en het moet gezegd: die is heel extreem voor weggebruik. De driehoek voetsteunen – stuur – zadel verschilt amper met de R6 en daarbij komt nog dat het zadel achteraan heel ver doorloopt (leuk voor lange rijders, 0,0 ondersteuning voor mijn 1m73). Er komt dus een hoop gewicht op je polsen, je kniehoek is erg klein en verder zit je redelijk oncomfortabel opgevouwen. Het verschil met de MT-07 en Tracer 700 moet er zijn, al is dit voor veel straatrijders zonder enige twijfel een dealbreaker. Jammers, want zelfs als het stuurtje een paar cm hoger zou staan zou ik meteen verleid zijn om m’n MT in te ruilen. Nu moeten drie sessie op circuit de doorslag geven…
Nieuwe motor, nieuw circuit
Het Circuito de Andalucia ligt naast het oudere circuit van Almeria en is een mooi vloeiende baan met hier en daar erg technische stukken en perfect asfalt. Een ideale proving ground voor lichte racers, op voorwaarde dat je wel eerste even een verkennende sessie afwerkt. Tijdens de eerste 20 minuten rijdt iedereen redelijk verloren rond op de brede asfaltstrook in het midden van de woestijn, gelukkig bracht Yamaha testrijders Patrick van den Goorbergh en Bob Withag mee om ons wegwijs te maken. Ster van de show blijft wel de R7 die uitblinkt met z’n vergevingsgezindheid. Zowel qua sturen en remmen, als qua koppel om je weer op gang te trekken bij het uitkomen van de bocht.
Big Balls training
Tijdens sessie twee begint de gang erin te komen dan vanaf dan is het één grote training op big balls om je bochtensnelheid op punt te houden, ontzettend vroeg op het gas te gaan en later dan laat te remmen. De combinatie van beperkt (maar heel lineair en toegankelijk) vermogen met een chassis dat duidelijk z’n limieten aangeeft is het ideale recept voor veel fun en sensaties en wat dat betreft krijgt Yamaha voor mij 10/10. Op circuit speelt de extreme zithouding veel minder een rol en het moet gezegd dat ook de veringsetup een pluim verdient. De R7 is de belichaming van ‘Less is more’…en voor wie toch meer wil, kregen we reeds een voorproefje van Yamaha’s GYTR racingkit.
Yamaha vergeet de echte racers niet: zij krijgen de GYTR-kit…al is het nog niet helemaal duidelijk wat die moet kosten of wat die zal bevatten.
We konden reeds een one-off omgebouwde motor zien die was uitgerust met een andere ECU en kabelboom, uitlaatlijn, carterbescherming, kuipwerk, stuurknopjes, Öhlins-vering en ga zo maar door. Of het motorblok ook een pk-kuur krijgt is voorlopig nog een vraagteken, maar Yamaha heeft de pure circuitrijders dus zeker niet vergeten. Voor de occasionele trackday-rijder lijkt dit me vooral weer een duur (de prijs is nog niet bekend, maar je kan zelf ook wel raden wat zoiets ongeveer moet kosten) stukje overkill, want het basispakket volstaat voor 90% van de rijders om hun rijskills veilig en vlotjes bij te schaven.
De Afrekening
De R7 heeft voor mij alle verwachtingen ingelost en er zelfs nog een schepje bovenop gedaan. Het is een precisie-instrument zonder overdreven power of extra’s en daardoor moet hij ook 9.299 euro kosten (BE, NL 10.299). Vergelijk gerust met de concurrentie en dan zal je enkel meer onder de indruk zijn van de prijs/kwaliteit. Competitie-rijders zullen ongetwijfeld verlekkerd blijven op Aprilia’s RS660 die lof verdient als grondlegger voor het heropstarten van de ‘lightweight’-klasse, maar da’s voer voor een vergelijkingstest. Ik kan wel alvast verklappen dat ook krachtigere motoren hun handen vol gaan hebben aan de oneindige funfactor, het volwassen rijwielgedeelte en het koppelkrachtige motorblokje van deze Yamaha R7.
