MaxxTest: Kawasaki ZH2 (Deel 1)

Must try

Herinner je je nog die eerste keer dat je het gas opentrok op een échte motorfiets? Dat gevoel van acceleratie, geklemd rond de tank met je handen stevig aan het stuur en je ogen gefocust op de weg… Het is een bijna onbeschrijflijke sensatie die haar kracht jammer genoeg verliest naarmate je eraan went en die pas terugkomt als je upgrade naar een grotere, krachtigere motor. Sinds een paar maanden is de ZH2 de overtreffende trap, en hoe dat aanvoelt is onbeschrijfelijk. Maar laat me het toch even proberen uit te leggen.

Tekst: Arno Jaspers
Foto’s: Kawasaki, Jonas Roosens

Vooraleer je op zo’n overtreffende trap kruipt, is het misschien niet slecht om even terug te kijken naar je motorgeschiedenis. Bij veel mensen evolueerde dat van 50cc’s – al dan niet opgefokt – naar een 125/250 en dan via een middenklasser richting iets zwaarder. Bij de oudere rakkers zien we meestal een evolutie van supersportieve tweewielers naar toermotoren of nakedbikes en over de verdeling on/off/allroad zal ik gemakkelijkheidshalve even zwijgen. Eén ding is wel redelijk constant, nl. de liefhebberij voor het geluid, de trillingen en uiteraard het steeds snellere gevoel van accelereren.

De ZH2 groeide tijdens onze test uit van ultieme bruut tot sensationeel, maar handelbaar weekendwapen. Onze keuze uit dit kwartet is rap gemaakt. (Of toch misschien de Ferrari verkopen en inruil voor een Kawa en wat extra…)

Dat laatste hebben ze bij Kawa al jarenlang door met flinke bullebakken als de ZRX-reeks en de gekuipte ZZR’s. Maar hét summum is uiteraard de H2 die refereert aan de ‘Widowmaker’ H2’s uit de jaren zeventig. Kawasaki is het enige merk dat zo’n supercharger in het gamma heeft en als je hem nog nooit hebt uitgeprobeerd, dan mis je echt wat. Wat begon met de over the top H2R en H2, groeide via de H2SX uit naar een toegankelijkere – maar nog steeds heel indrukwekkende – toersporter en nu is er dus ook een nakedbike.

Circuitgebruik? Tijdens de perspresentatie leerden we dat het zeker kan, al liggen de roots van de ZH2 op straat. Daar komt hij veel beter tot z’n recht met z’n soepele stuurkarakter.

De ZH2 is de enige 200pk sterke naked met supercharger op de markt. Afgaande op z’n looks en power was het verleidelijk om deze bak te betrekken bij ons Supernaked 2020 filmpje, maar na de perspresentatie in Las Vegas wist ik wel beter. Het aparte motorkarakter en de zwaardere opbouw plaatsen de ZH2 in een klasse apart en wie hem wil afschrijven op basis van de extra kilo’s, mist het punt compleet. Dat ontdekte ik zelf pas echt toen ik daags na de supernaked test een ZH2 kon oppikken.

Een test in eigen land, leert je nog steeds meer over een motor dan je zou verwachten. Wat werd voorgesteld als een sportief beest is eigenlijk meer een motorfiets voor alle dagen…die toevallig ook je ogen kan doen rondtollen als je het gas helemaal opentrekt.


Alle brochures en technische fiches vliegen in de vuilbak van zodra je een keer het fluitje uit de Kawa’s wastegate hoort. De viercilinder klimt pijlsnel in toeren, de supercharger komt op stoom en het resultaat? Zelfs in stilstand doet de ZH2 het haar op je armen rechtstaan met een soundtrack die wat wegheeft van een straaljager. Het is sowieso al opmerkelijk dat je bij Kawasaki vanaf 17.600€ zo’n ding kan kopen en dat wordt er enkel beter op als je hem in detail inspecteert. Het frame, de lak en het dashboard zijn slechts enkele van de perfect afgewerkte elementen die de show stelen en dan moeten we nog beginnen over de motorsensaties. Dat niet iedereen verliefd wordt op zo’n agressief bombastisch design spreekt voor zich, al staat één ding vast: Niemand kan deze motorfiets negeren.

In het zwart beschikbaar vanaf 17.599€. Geen kleingeld, maar een koopje in vergelijking met sommige andere nakeds. Best cool trouwens, zo’n subtiele kleurstelling.

En dan stap je op en is het tijd om de supercharged sensaties te ontdekken. Uiteraard wordt dit beest getemd door elektronische snufjes en toch lijkt dat in het begin wat overbodig. Onderin draait de viercilinder even soepel als eender welke opstapper en ook de 30 kilo overgewicht t.o.v. andere supernakeds valt best mee. Het sturen gaat licht, de zithouding is ruim,…en dan draai je aan het gas en is het tijd om meer keet te schoppen dan de Taliban en Al Qaeda tesamen. Eens de toerenteller het middengebied bereikt, gaat de ZH2 tekeer als een bodybuilder met coke in het neusje, adrenaline in de aders en vurige pepers in z’n reet.

Als het hard moét gaan, dan gaat de ZH2 vooruit als geen ander. De limiterende factor is jouw lichaamskracht om je vast te klampen aan het stuur en de tank.

Wie ooit de Tesla ‘ludicrous’-mode uitprobeerde of in filmpjes zag, weet over welk soort acceleratie ik spreek, al wordt die nu nog eens aangevuld met een magistrale sound uit de dikke uitlaat. En alsof dat niet spectaculair genoeg is, wordt je hoofd er tegelijkertijd afgerukt bij gebrek aan windbescherming. Yep, dit brengt me meteen terug naar die keer dat ik als motormaagd op m’n eerste tweewieler het gas tegen de stuit draaide.

In het middelpunt van de aandacht. Altijd en overal.

En toch ontpopt de ZH2 zich in alle daaropvolgende ritjes niet als het grote maniakale beest dat je misschien verwachtte. Bovenal blinkt hij uit met een heel neutraal en licht sturend rijwielgedeelte. Bij remmanoeuvres voel je inderdaad wel dat het een zware jongen is, al schiet hij nooit aan remkracht tekort. Het is pas bij extreem bochtenwerk dat de nieuwste Z z’n grenzen aangeeft, al vergeet je het in sneltempo bij het uitacceleren. Want ik blijf er op terugkomen: iedereen zou op z’n minst eens een testritje bij de dealer moeten doen. Heb je die kans nog niet gehad, dan ontdek je maandag meer technische info en details in deel 2 van dit artikel.

Altijd als eerste op de hoogte zijn van het laatste motornieuws?
Download de MaxxMoto App, voor iPhone of Androïd