Het moderne relikwie
We schrijven midden jaren negentig wanneer het supersport segment echt vorm krijgt. Honda’s CBR600F , Yamaha’s FZR600R en Suzuki’s GSX-R 600 kregen voor het eerst in 1995 concurrentie van een gifgroene ZX-6R die de ZZR600 moest vervangen. Met de looks van grote broer ZX-9R was de kleine Kawa klaar voor een strijd waar geen einde aan leek te komen.
Tekst: Arno Jaspers
Foto’s: Target Press
Inmiddels liggen die hoogdagen achter ons. In de gouden jaren negentig en beginjaren 2000 zag je nog sportmotoren in het straatbeeld en ieder jaar brachten de vier Japanse merken ofwel een nieuwe 1000 ofwel een nieuwe 600 uit. Alles was gerechtvaardigd in een grootschalige oorlog om de titel van ‘de snelste’. Pas halverwege de nillies zou de PK-strijd uitsterven met de financiële crisis van 2008 als finale doodsteek. Misschien maar goed ook, want in het huidige ‘Safety First’-klimaat vallen sportmotoren voor op straat moeilijker en moeilijker te verantwoorden. En al helemaal zonder ABS, zonder moderne supersoft banden, zonder verplichte veiligheidskledij, en VOORAL zonder tractiecontrole.
The best is yet to come
Begin ik te klinken als een oude zak? Absoluut. Dat is bewust zo, want in die gouden jaren reed ik zelf voornamelijk op een loopfietsje. Hoewel ik goed genoeg besef dat de motorindustrie zich momenteel op andere segmenten richt, weiger ik halsstarrig te geloven dat het beste al voorbij is. Nee, de verkoopcijfers en evolutie van toen zullen we misschien niet meer evenaren…maar dat kan me redelijk weinig schelen wanneer ik met een 200pk sterke superbike eventjes richting de bakker wheelie. En hoewel het vandaag de dag al Supernaked en Superbike is wat de klok slaagt, mis ik toch de jankende viercilinders uit de supersport. Gelukkig heeft Yamaha de R6 continue in productie gehouden en occasioneel een beperkte update gegeven. Maar nu is er opnieuw een ZX-6R om de Yam het vuur aan de schenen te leggen.
Niet de beste, wel de meeste overwinningen
Spreken over de ZX-6R kan je immers niet zonder zijn eeuwige concurrent van het merk met de gekruiste stemvorken erbij te halen. Want hoewel de R6 de kampioen is in verkochte aantallen, blijft het de ZX-6R die de grootste stempel op het WK supersport zette. De ‘Attack Turk’ Kenan Sofuoglu won maar liefst vijf WK titels aan boord van zijn ZX-6R en is daarmee de absolute recordhouder. De reputatie van de ZX-6 kwam er dus niet zomaar, al kreeg Kawa wel de wind van voren toen ze besloten om de cilinderinhoud voor het productiemodel te vergroten naar 636cc. Een tijdlang was er zowel een ZX-6R als een ZX-636R beschikbaar omwille van de homologatieprocedure voor de WSS600. Uiteraard is het die laatste motor die het aangenaamste reed en het is ook diegene die we nu opnieuw in de Kawa-cataloog zien opduiken, hetzij met een update voor de huidige euronorm.
Oud goud
Is er dan veel veranderd tegenover een paar jaar geleden? Nee. Bij Kawa wonden ze er ook geen doekjes om dat hun 2013 model een tijdje uit de cataloog verdween om hem Euro4-geschikt te maken. Hierdoor levert hij nu dus 2 pk in (die racers meteen terugwinnen met een andere inlaat/uitlaat), al krijgt hij er wel een quickshifter bij, naast aangepaste kuipen, een nieuw dashboard en LED-verlichting. Kortom: de succesformule bleef behouden en werd in een nieuw kleedje gestoken.
De rij-ervaring? Meer van hetzelfde
“Deze Kawa doet slechts één ding, maar doet dat wel ontzettend goed: hard gaan.“
Heel veel woorden zal ik dan ook niet verspillen aan de rij-ervaring die we opdeden in Assen. Van een revolutie is absoluut geen sprake, maar dat neemt niet weg dat deze ZX-6R een erg fijne, scherp sturende motor is. Circuitfanaten die het kostenkaartje van een superbike niet zien zitten of die meer op de kleine circuits rijden, zijn aan het juiste adres. En ook sportieve straatrijders zullen onder de indruk zijn van het soepele karakter van de viercilinder. De power zit vanzelfsprekend nog steeds heel hoog bovenaan het toerengebied, al is er zeker ook voldoende koppel aanwezig om comfortabel op de weg te rijden.
De vering, de remmen en het rijwielgedeelte zijn in een woord te omschrijven als retestrak en net zoals de zithouding en windbescherming hebben ze amper één doel voor ogen: hard knallen op biljartvlak asfalt. Ik moet er dus niet bijvertellen dat ik erg gecharmeerd ben door deze puristische racer die niet uitblinkt qua gebruiksgemak of brede inzetbaarheid. Nee, deze Kawa doet slechts één ding, maar doet dat wel ontzettend goed: hard gaan.
De Afrekening
Een verkooptopper zal deze ZX nooit meer worden en ik betwijfel het ten zeerste of er nog andere fabrikanten ooit opnieuw op de supersport kar springen. In dat opzicht is deze ZX-6R een relikwie dat vervlogen tijden doet opleven en een grote middelvinger opsteekt richting de betuttelende overheden. Eentje om te koesteren dus.
