To E or not to E? That’s the question…
Ben je een beetje thuis in de wereld van gemotoriseerde tweewielers, dan weet je al langer dat Yamaha niet alleen motoren maakt. Ze produceren een breed gamma gaande van quads, jetski’s, sneeuwscooters tot zelfs volledige boten. Maar fietsen? Dat was nieuw voor mij! En toch…
Tekst: Leo De Rijcke
Foto’s: ANT productions
Ongeveer 30 jaar geleden stond het merk met de gekruiste stemvorken aan de wieg van de allereerste elektrische fiets, de PAS. Dat ze daarmee hun tijd ver vooruit waren, is licht uitgedrukt. Uiteindelijk bleek het ding een bescheiden succes te zijn in de Aziatische landen, maar in de EU flopte de verkoop.
In tussentijd is Yamaha e-bikes blijven maken voor de Japanse markt en het merk leverde ook elektrische aandrijfunits aan andere (fiets)merken. Maar wanneer ze zich na zoveel jaren opnieuw op de internationale e-markt wagen, dan is dat opmerkelijk nieuws. Uiteraard volgen ze in Iwata de huidige trends en evoluties op de voet. Ze hebben al een tijdje door dat de markt van persoonlijke vervoersmiddelen vraagt om een nieuwe invalshoek, en daar horen elektrische fietsen nu eenmaal bij.
30 jaar evolutie
Die terugkeer naar de elektrische fietsen liep evenwel niet over één nacht ijs. Als we de mensen van de marketing mogen geloven, zijn er jaren van testen en ontwikkeling aan vooraf gegaan. Hoewel ik daar een beetje mijn twijfels bij heb, maar daarover later meer.
Het e-bike aanbod omvat drie modellen. De eerste is een naakte stadsfiets, de CrossCore RC. Ik schrijf “naakt” omdat spatborden en verlichting bewust zijn weggelaten om de prijs te drukken. De aandrijving gebeurt met Yamaha’s beproefde PW-ST. Een elektro-motor die we ook terugvinden in de e-bikes van o.a. Giant, Gas Gas en R-Raymon. Met zijn maximum koppel van 70nm, gekoppeld aan een klassieke kettingaandrijving en voorzien van een Shimano Alivio-groep, beschikt de fiets over een degelijke uitrusting. De elektrische ondersteuning is instelbaar in vijf niveaus en kan ook volledig uitgeschakeld worden. Er bevindt zich een compacte display aan de rechterkant van het stuur, net naast de bedieningsknoppen. De ingestelde modus, snelheid, totaal aantal km enz. zijn duidelijk afleesbaar.
Interessant is echter de Automatic Support Mode. Die activeer je door de bovenste bedieningsknop enkele seconden ingedrukt te houden. Dankzij twee ingebouwde sensoren gaat de elektronica dan zelf bepalen hoeveel ondersteuning je nodig hebt. Een hellingshoek-sensor controleert of je bergop of bergaf rijdt. De tweede “torque-sensor” bevindt zich op de trap-as en meet de kracht die je als fietser uitoefent op de pedalen. De combinatie van die twee metingen zorgt steeds voor de meest optimale support in elke situatie.
Drie nieuwe modellen, voor ieder wat wils
Het tweede model is een gravelbike, de Wabash RT. Een tweewieler die de Yamaha-boys graag bestempelen als de Ténéré 700 onder de elektrische fietsen. Hij krijgt dezelfde motor, elektronica en display als de CrossCore, maar met een totaalgewicht van 21,4 kg is hij exact 2,5 kg lichter dan zijn stedelijke collega. Dankzij zijn smalle Maxxis noppenbanden en Shimano 1×11 GRX-groep is de Wabash is dus een perfecte all-rounder. Onder het zadel zien we nog een licht verende “dropper” zadelpen, waarmee ze duidelijk de nadruk leggen op licht off-road gebruik.
Als laatste hun top-of-the-range mountainbike, de Moro 07. Volgens de mensen van de marketing heeft de MTB een uniek “holistisch” design omdat kader en motor samen werden ontwikkeld. Het Dual Twin Frame bestaat uit twee onder- en bovenbuizen die naast elkaar liggen. Onderin vinden we de PW-X3, Yamaha’s nieuwste en kleinste elektromotor met 85nm koppel. Door zijn compacte afmetingen geeft hij de fiets meer grondspeling en gecombineerd met het stijve frame zou dit eerder een e-BMX, dan een mountainbike zijn. Straf!
Topuitruisting, net zoals Yamaha al jaren aanlevert bij andere fietsmerken
Er is geen echte display, maar een kleine interface vlak naast de stuurpen. Via twee rijen LED’s kan je de toestand van de batterij en de geselecteerde modus in de gaten houden. De motor is instelbaar in acht standen en heeft net als de andere fietsen ook een Automatic Support functie.
Wil je meer info, dan kan je een app installeren en via Bluetooth connectie maken met je smartphone. De interface is ook compatibel met de meest courante fietscomputers.
De Moro komt gespekt met premium uitrusting: Rockshox vering, Magura remmen, dikke 2.6 Maxxis banden en ferme 1×12 Shimano XT hardware. Opvallend detail, er werd bewust gekozen voor kleinere wielen. Geen 29 inch, maar klassieke 27.5 velgen omdat dit de fiets handelbaarder maakt bij snelle afdalingen.
De CrossCore, Wabash en Moro delen ook dezelfde 500Wh-batterij. In een tijdperk waar veel fabrikanten stilaan overschakelen naar 600Wh of meer, is dit op zijn minst merkwaardig. Maar de Yamaha-mensen zijn overtuigd dat die “kleinere” batterij ruim voldoende is omdat de meeste rijders steevast voor de Automatic Support zullen kiezen, waarbij het verbruik beter mee valt dan wanneer je constant in de hoogste modus zou rijden. Informatie over laadtijden hebben we niet meegekregen.
Het zijn dus drie compleet nieuwe fietsen, volledig in eigen huis ontwikkeld en dus geen bestaande e-bikes waar ze gewoon enkele details aan veranderden om er dan Yamaha-stickers op te plakken. Dat alleen is op zich al opmerkelijk. Een bewijs dat de Japanners het écht serieus menen.
Tijd voor een testrit!
De CrossCore RC – Citybike met karakter
Om zijn nieuwe e-bikes te testen heeft Yamaha ons naar het Noord-Spaanse Girona overgevlogen. De streek staat bekend om zijn mooie fietswegen, zowel op de weg als onverhard. Wanneer we arriveren, schijnt er een zacht zonnetje. Ideaal weer om te fietsen.
Eenmaal in het hotel krijgen nauwelijks tijd om in te checken. De CrossCore RT’s staan ons met volle batterij ongeduldig op te wachten. Rob, onze Nederlandse gids stelt een ritje naar het centrum van het nabijgelegen stadje voor. De zadels worden nog op de juiste hoogte gezet en we kunnen de baan op.
Zelf ben ik een totale leek als het op elektrische fietsen aankomt. “Ik ben er nog niet klaar voor” heet dat dan. Los daarvan, vind ik het hoge gewicht van de huidige e-bikes een…euh, blok aan het been. Op de CrossCore merk ik daar aanvankelijk weinig van. Eenmaal aan het rijden, kan hij zijn dik 24kg goed verdoezelen. De witte tweewieler zit aangenaam, lichtjes sportief voorover gebogen met alle hendels en knoppen binnen handbereik. Hij laat zich soepel sturen en vraagt weinig input om van richting te veranderen. Een redelijk hoge boordsteen of zelfs een lange trappencombinatie oprijden, hij doet het allemaal met gemak.
Wanneer we bergop rijden, probeer ik de verschillende standen van de motor uit. Ik probeer ook de Automatische Ondersteuningsfunctie, maar in groep rijdend gaat hij twijfelen tussen “Eco” en “Standaard” wat nogal onbehaaglijk aanvoelt. Waarschijnlijk werkt die functie beter als je alleen op pad bent, dus laat ik hem in standaard-modus. En ik trap stevig door. Geholpen door de fijne Yamaha-motor is omhoog fietsen uiterst makkelijk. Tot je de 25km/h-barrière bereikt. Vanaf 26 per uur onderbreekt de elektromotor de ondersteuning en lijkt het alsof er iemand in het remhendel knijpt. In werkelijkheid voel je op dat moment het effectieve gewicht van de fiets, versterkt door de draaiende delen van de motor die je ook mee in beweging moet houden. Je kan dus best niet de begrensde maximumsnelheid overschrijden. Een lichte domper, zeker voor een ervaren fietser als ik, en het bevestigd ook een beetje mijn vooroordeel: ik ben nog te fit voor deze e-bike.
De Wabash RT – het échte werk, off-road!
De volgende dag gaan we off-road. De gids zal deze keer een ‘local’ zijn die ons op sleeptouw neemt voor een dikke 40 km aan gravelplezier. Hier heb ik naar uitgekeken. Ik bezit namelijk zelf een gravelfiets en vraag me uiteraard af die elektrische ondersteuning een verschil zal maken.
Mijn verbazing is groot als we klaar staan om te vertrekken en Laura wordt voorgesteld als onze voorrijdster. Een dame dus. Leuk…maar het wordt nog leuker.
De zitpositie op de Wabash RT is minder extreem dan verwacht. Het stuur is breder en het staat ook een tikje hoger dan op mijn eigen fiets. Een collega-journalist had zich luidop afgevraagd of de ingebouwde vering van de dropper-zadelpen niet storend zou zijn, maar ik heb er eigenlijk niets van gemerkt. Wat zoveel betekent als “het werkt perfect”.
Het Catalaanse binnenland is doorweven met prachtige gravelpaden. Vlotjes rijgen we de kilometers aan elkaar en in tegenstelling tot de dag voordien doet de elektromotor het prima. Van bij het vertrek activeer ik de Automatic-functie om deze voor de rest van de rit niet meer uit te zetten. Rijdend op onverhard, ligt de gemiddelde snelheid sowieso lager dan op asfalt, wat maakt dat het onaangename neveneffect van de snelheidsbegrenzing hier zo goed als onbestaand is. We krijgen een paar stevige hellingen en pittige zandstroken te verwerken. Ik neem ze (bijna) allemaal met het grootste gemak. De automatische ondersteuning schat elke wijziging in ondergrond perfect in, zolang je maar schakelt en het tempo op de pedalen opdrijft als het nodig is.
De Wabash maakt echter een krakend geluid. Initieel lijkt het van de verende zadelpen te komen, nadien verdenk ik mijn eigen klikpedalen. Soms wordt het gekraak luider en het irriteert me een beetje. Vooral omdat ik niet meteen weet waar het vandaan komt. Ik knoop een gesprek aan met de sympathieke Yamaha-begeleider die achteraan de groep rijdt. Hij geeft eerlijk toe dat zijn fiets er ook last van heeft, alleen minder luid. De oorzaak is minimale speling op de bevestigingspunten waarmee de motor vasthangt in het frame. We rijden op de allereerste productiefietsen en dat zijn de zogenaamde kleine kinderziektes die er nog uit moeten. Hij vertelt met ook dat de frames weliswaar ontworpen zijn door de eigen R&D-afdeling , maar dat de fabricage en montage bij Giant gebeurt. Reden temeer waarom dergelijke kleine ongemakjes niet meer zouden mogen voorkomen. De Taiwanese fietsgigant heeft namelijk al jarenlange ervaring met deze Yamaha-motoren in zijn eigen fietsen. Herinner u mijn twijfel over het jarenlange testen en ontwikkelen aan het begin van dit artikel…
Maar soit. We zijn aan het einde van onze graveltour en ik voel me nog steeds even fris als deze morgen. Geen vermoeide benen of stijve onderrug, ik ben gecharmeerd door de Yamaha Wabash RT. Toegegeven, ik zou deze rit ook makkelijk met mijn eigen fiets uitrijden, maar op bepaalde passages zou ik het knap lastig hebben. En vooral, ik zou na 40 km helemaal geen zin meer hebben in de MTB-rit die nu nog moet komen.
De Moro-07 – Kando in het Kwadraat
OK, de CrossCore was leuk. En de Wabash heeft indruk gemaakt, maar het meest pikante hoofdstuk zou het laatste worden. Al was ik me daar, net na de lunchbreak, nog niet echt van bewust.
De YDC Moro 07, want zo heet hij voluit, ziet er imposant uit. Hij houdt het midden tussen een enduro en een downhill-MTB. Zijn lange veerwegen, vooraan 160 en achter 150 mm, geven hem iets beestachtigs. Hij oefent een bepaalde aantrekkingskracht uit die ik moeilijk kan verwoorden.
Terwijl de anderen nog aan de koffie zitten, maak ik al een kleine ritje. Gewoon om te checken of het zadel op de juiste hoogte staat. Ik waag me aan een steil paadje net naast de onverharde parking van de kleine eettent. Met de vingers in de neus klauter ik naar boven. Wow! Wat een bruut, niet normaal. En het eigenlijke ritje moet dan nog beginnen.
Hoewel ik al wat fietservaring heb, is dit wederom helemaal nieuw voor mij. Ik deed nog nooit een MTB-trail in de bergen, laat staan dat ik op een full-suspension bike reed.
Onze voorrijder Jordi, een stevig uit de kluiten gewassen Spanjaard met een stem als een klok, stelt me gerust: “Poet it in de fourd gier and you will survaaivee de first part iezie!” Meteen knalt hij een zanderig bergpaadje tussen de bomen op. De vierde modus lijkt voor mij wel te volstaan, maar eenmaal boven besluit ik toch om de Automatic Support Mode in te schakelen. Het gaat te snel om tussendoor te schakelen tussen de verschillende modi. Ik moet me focussen om de rest van de groep te kunnen volgen. Een groepje dat hoofdzakelijk bestaat uit Zwitsers die er overduidelijk zin in hebben!
Wat volgt is een afdaling over paadjes bezaaid met stenen en kleine rotsen. Ik rijd tussen bomen die net ver genoeg uit elkaar staan voor mijn brede stuur. Takken schuren langs mijn armen en benen, bladeren slaan tegen mijn gezicht. En dat aan een snelheid die toch enige gewenning vraagt. Gelukkig ontpopt de Moro zich als de perfecte meester van het gecontroleerd bergafwaarts glijden.
Tijd om te bekomen is er nauwelijks. Eenmaal beneden gaat het op opnieuw steil omhoog. Er ligt meer dan eens een omgevallen boom over weg. Zelfzeker wip ik het voorwiel omhoog en de achterkant volgt als een wagon aan een locomotief. Het valt me op hoe licht en makkelijk deze mountainbike zich laat sturen, ondanks zijn kleine 24 kg.
Mijn vertrouwen groeit en ik begin mijn draai te vinden op Yamaha. Naarmate de rit vordert, slaag ik er steeds beter in om gelijke tred te houden met mijn Zwitserse collega’s. Ondertussen is het echter beginnen regenen. De ondergrond wordt gladder. Ik voel de achterkant meerdere malen een serieuze stap opzij zetten, maar de Moro verteerd het zonder hikken. De Magura-remmen blijven perfect doseerbaar. Ook in deze natte boel.
De daaropvolgende steile hellingen vragen steeds een serieuze inspanning. Om voldoende elektrische ondersteuning te krijgen, moet je in de automatische stand ook hard genoeg trappen. Met een gewone mountainbike zou dit gewoonweg onmogelijk zijn. Op een bepaald gedeelte moeten zelfs de Zwitsers uit het zadel. Te steil en te glad om te fietsen. Het kan de pret niet bederven, want de afdaling die volgt is wederom des te spectaculairder!
Uiteindelijk komt ook aan dit mooie liedje een eind. Na een dikke 20 km zit onze enduro-uitstap er op. Moe maar voldaan bereiken we het hotel.
Dit moet het Kando zijn waar Yamaha-oprichter Kawakami-san het ooit over had. Een gevoel van opwinding en voldoening, maar voor mij dan in het kwadraat. Als eerste kennismaking kon dit tellen. Ik heb me razend geamuseerd en had nooit gedacht dat ik zoveel pret kon beleven op een elektrische mountainbike.
Dit is het ideale terrein voor een e-MTB, en dan liefst met de Yamaha YDC Moro 07.
Ik ben fan, zoveel is duidelijk.
De geteste elektrische fietsen zullen in het voorjaar van 2023 beschikbaar zijn bij geselecteerde Yamaha-dealers.
Exacte prijzen zijn nog niet bekend, maar we kregen wel een indicatie:
- CrossCore RC: € 2 990,00
- Wabash RT: € 3 990,00
- YDC Moro 07: € 5 499,00