Is Dirt Track het nieuwe café racen? Het is de vraag waar ik ondertussen al enkele jaren mee zit. Ie-de-reen wil tegenwoordig een oude Honda CB of een luchtgekoelde boxer en dus gaan de diehard motards immers op zoek naar nieuwe niches, nieuwe manieren van motorrijden en nieuwe uitdagingen. Na een dagje ‘poging tot flattracken’ op de Speedway in Lelystad kan ik je garanderen dat er aan het uitdagende aspect geen gebrek is.

Tekst: Arno Jaspers
Foto’s: Kiepie.nl

Mijn interesse in dirt track (of flat track, beide termen worden door elkaar gebruikt) komt niet uit het niets. Door de opkomst van het cultmagazine Sideburn, de Dirt Track Racing Association in het Verenigd Koninkrijk en bovenal het knotsgekke evenement DirtQuake, bereikt deze motorsporttak in Europa steeds meer publiek. Aan de overkant van de grote plas is het trouwens al jarenlang de numero uno motorsport. Je kan het je als Europeaan misschien niet voorstellen, maar in de States staat het racen op een dirt oval al quasi sinds de uitvinding van de motorfiets gelijk aan motorcross en de MotoGP. Dat is trouwens niet zo verwonderlijk aangezien de sport daar werd uitgevonden en vele internationale racehelden voortbracht. Kenny Roberts, Colin Edwards, Nicky Hayden…de lijst is eindeloos.

Dat is dus allemaal mooi en wel, maar waar begin je als Belg of Nederlander met deze sport? Nadat ik de ‘Hells Race‘-editie op de Helzold Speedway in Heusden-Zolder aan me voorbij moest laten gaan, leerde ik dat je in Zolder (toevallig in de buurt van dat andere circuit?) niet welkom bent voor trainingen. “De milieuwetgeving laat slechts drie wedstrijden per jaar toe”, klinkt het bij de bij Benny Kupers, voorzitter van de Speedway Club Helzold. “In Duitsland zijn er wel nog veel Speedwaybanen, en dichter bij huis is er enkel Lelystad.”

Geen ervaring, geen probleem

Na nog wat andere aanraders van maten die reeds in Lelystad geweest waren, kom ik dus uit op de website van de Speedway Lelystad. “Dirt Track Try-Out” prijkt er bovenaan bij de evenementen, en enkele dagen (en dik 2 uur rijden) later sta ik paraat om rondjes te draaien. Ik vertel er meteen bij dat mijn ervaringen met zand zich beperken tot wat kasteeltjes bouwen in De Panne en een aantal endurotochtjes. Een uitbrekend achterwiel is nog steeds iets waar ik meestal geschaafde kuipdelen en blauwe plekken bij denk, terwijl een glijdend voorwiel spontaan herinneringen oproept van een paar ziekenhuisbezoekjes.

Dat verandert gelukkig snel wanneer begeleiders Maikel Dijkstra en Jan Simon Terheide me wat beginnersadvies geven. Op tien minuten leggen ze de cursisten uit hoe je met een stalen schoen moet rijden, welke rijhoudingen je moet aannemen en welke rijlijnen je moet volgen. De opstapdrempel voor dirt track is ontzettend laag, al kan het uiteraard wel jaren duren om je techniek te perfectioneren. Nadat ik de hotshoe om m’n linker Spidi-laars gebonden heb, is het tijd om de baan in te gaan met een van de huurmotoren.

Tanken en manken

Het is eventjes wennen aan zo’n 450cc monocilinder op 19″ wielen, zonder voorrem en met aangepaste vering, al verlopen de eerste rondjes vlot. Van driften, glijden en sliden is nog geen sprake, al zit het tempo er wel in. Spontaan pushen de cursisten elkaar onderling om steeds vroeger op het gas te gaan en later af te remmen. Na 15 minuten rijden, zijn de meeste rijders blij dat het erop zit, want de fysieke inspanning is niet min. Niemand is dit gewoon en vooral je linkerbeen – waarop je constant moet steunen in de bocht – raakt na een tijdje erg vermoeid. Aan het einde van de dag zouden de meeste rijders een beetje manken.

“Geen sigaretten, drank of drugs geven de roes die je krijgt als je zijdelings door de bocht gaat. Zelfs al kan je de slide maar een secondje controleren.”

Sessie na sessie beginnen de bochtjes vlotter te gaan, hoofdzakelijk dankzij de tips die Maikel en Jan Simon tussendoor geven. Nu en dan zet mijn achterwiel een stap opzij bij het uitaccelereren of aanremmen, al blijkt dat achteraf op foto uiteraard minder spectaculair dan het aanvoelde. Tijdens de middagpauze halen beide instructeurs hun motor uit voor een paar demonstratierondjes waarbij de cursisten (mezelf incluis) enkel maar met open mond kunnen toekijken.

Meer gas, later remmen, een correcte zithouding en vooral soepel omspringen met het gashendel zijn de sleutelelementen die ik na de lunch probeer toe te passen. Hoewel m’n linkerbeen begint tegen te sputteren en te verkrampen, kan ik het niet laten om maar rondjes te blijven draaien. Vooraleer je zelf op het idee zou komen om een keer te dirt tracken, kan ik je dus al waarschuwen dat het verslavend is. Geen sigaretten, drank of drugs geven de roes die je krijgt als je zijdelings door de bocht gaat. Zelfs al kan je de slide maar een secondje controleren.

Uitgeput, maar voldaan

Aan het eind van de dag zijn de cursisten uitgeput, de instructeurs fier op alle geboekte vooruitgang en dat is het moment voor een biertje en een hamburger. Vervolgens is het tijd om opnieuw de snelweg op te zoeken en een eind te rijden, al ben ik er van overtuigd dat ik dit vaker ga doen. Dirt Track is relatief goedkoop, iedereen kan snel de basis leren én je wordt er op alle gebied een betere motorrijder van.

Met dank aan de Speedway Lelystad, Dirk, Hans, Maikel, Jan Simon en alle cursisten!

Altijd als eerste op de hoogte zijn van het laatste motornieuws?
Download de MaxxMoto App, voor iPhone of Androïd.