Zondagochtend rond 8u20, opkomend van het rechte stuk, de eerste ronde goed overleefd. De baan ligt er zonnig bij, rechts van me passeert de pitmuur sneller en sneller. Tussen de uitsparingen kijken hoofden nieuwsgierig naar het luidruchtig geweld dat voorbijraast. Langs de linkerkant staan borden die het aantal meters aangeven naar de eerste bocht. Bijna bij de 150 aangekomen, zie ik in m’n linkerooghoek een voorwiel opduiken. “Dat zal geen waar zijn”, denk ik bij mezelf. Vlak voor de 100 knijp ik stevig in de remhendel. Plots verloopt alles in slow-motion en glij ik over het asfalt, terwijl ik verbaasd de CB na staar die verder van me wegschuift. Meer daarover straks…
Tekst en foto’s: Benjamin Vanacker
Qualifying 1: “Goed begonnen”
Voor het weekend werd er storm voorspeld, toch werd ik verwelkomd door een stralende zon. Twee van de CB500 Trophy piloten hadden de vrijdag al enkele rondjes kunnen rijden op de roemrijke Nürburgring GP Strecke. De kunst was dus om een sleepje te vinden bij één van hen. Sam Vanhoutte wist dat er mensen dit gingen proberen, dus maakte hij zich zo snel mogelijk uit de voeten. Jeremy Goosen zat op de eerste rij terwijl het bijna leek of z’n voorwiel plakte aan het achterwiel van Sam. Ik moest een klein gat laten vallen richting het tweetal, maar kwam na enige ronden dichterbij. Het tempo lag hoog, maar voelde niet onmogelijk. Uiteindelijk weet ik ze te passeren en probeer ik zelf het tempo te voeren. De vlag valt en de snelste tijd staat op mijn naam.
Qualifying 2: “Half gewonnen?”
Tussen de 2 sessies door zoekt Jeremy (links op de foto hierboven) naar de oorzaak van enig gesputter van zijn machine. Samen met concullega Dries Desender (op bovenstaande foto rechts) worden de carburateurs van de CB verwijdert om alles na te zien. Een verstopte stationairsproeier zou wel eens de boosdoener kunnen geweest zijn…
Vertrouwend op eigen kracht start ik de sessie als een van de laatste. Iemand op een Aprilia RS250 voor me heeft een goed tempo beet, ik probeer me vast te bijten in z’n achterwiel. De laptimer toont me een kleine verbetering van m’n beste rondetijd. We komen in drukker verkeer en de sessie zit er verrassend snel op. Onderweg terug naar de paddock ben ik benieuwd wat de rest heeft kunnen doen. Noch Jeremy, noch Sam hebben hun tijd kunnen verbeteren, al heeft een zekere Dries Desender wel een flinke hap uit z’n eigen beste tijd genomen. Met één seconde voorsprong op de volgende CB in kwestie wordt de zaterdag licht optimistisch afgesloten.
Race 1: “Nope”
Vroeg uit de veren, want om 8u10 (ja hoor, écht!) is het al tijd voor de eerste wedstrijd. De motoren zijn warm gedraaid, de verwachtingen hooggespannen en de zintuigen op scherp. Tijdens de opwarmronde komen zowel Dries als Jeremy me al na 2 bochten voorbij. Dit wordt menens…
We nemen terug onze posities in op de startgrid, de lichten springen op rood, nu worden de punten verdeeld. De lichten gaan uit en de eerste ronde verloopt zonder tumult en zonder inhaalpogingen. Bij het opkomen van het rechte stuk denk ik nog; “De delicaatste ronde overleefd zonder kleerscheuren, nu het tempo terugzoeken van zaterdag en dit moet wel lukken!”.
Denk dus nooit of te nimmer dat je er al bent nog vòòr de zwart-wit geblokte vlag valt. Ik ga vol in de remmen voor bocht 1 en kruis daarmee een witte lijn. Misschien nog ietwat dampig wegens het vroege uur? Hoe het ook zij, het voorwiel en het asfalt komen niet tot een overeenkomst en al snel bevind ik me op grondniveau. (Hoe dit eruitziet, kan je hier bekijken…
Als je met +150km/u het asfalt raakt, duurt het logischerwijs wel even alvorens je terug stil ligt. De wereld lijkt plots dat tikkeltje trager te draaien en je hebt zelfs tijd om na te denken! Om jullie maar een idee te geven; “Wat doe ik met m’n armen?”, “Fuck, ik wil echt niet beginnen tollen.”, “Oké, de vaart begint eruit te gaan…”, “Hoe in godsnaam heb je het perfecte weekend al zo snel vakkundig kunnen verkloten?”, gevolgd door nog een aantal diverse scheldwoorden…
Op automatische piloot spring ik recht van zodra ik stil lig, hol naar de motor, tot een marshall me duidelijk gebaart dat ik zo snel mogelijk van de baan moet. Langs de zijkant kijk ik als een geslagen hond van ver toe naar de race… Dries Desender wint, gevolgd door Jeremy Goosen & Sam Vanhoutte.
Vader Rik Vanacker en goeie vriend Bart Vanthournout (links en rechts op foto hieronder) vliegen op de motor om deze klaar te krijgen voor race 2. Heldenwerk hebben ze verricht! Dikke merci ook aan de volledige CB500Trophy paddock voor het aanbieden van reserve-onderdelen en helpende handen indien nodig! Net zoals in de films raakt alles net op tijd in orde. De motor wordt opnieuw gekeurd, ikzelf krijg ook groen licht van het Medical Center (een dikke merci aan die mannen voor de goeie zorgen!).
Race 2: “YESSS”
Met half-verwarmde banden en een gezonde dosis adrenaline bevind ik me terug op de startgrid. De insteek was simpel, het puntenverlies beperken en proberen te finishen deze maal. De hemel kleurt donker en halfweg de opwarmronde beginnen spetters naar beneden te vallen, waarom ook niet.
Verstand op nul, pols in de goeie stand en GAS! Na enkele bochten passeert Jeremy buitenom met bakken vertrouwen in de voorkant van z’n machine. Echter moet er nog altijd iets niet kloppen want op het rechtse stuk haal ik hem te gemakkelijk in. Laat remmen voor de eerste bocht, liefst niet vallen deze keer, geen voorwiel naast me te bespeuren. Ik vind het vertrouwen in de CB snel terug en schroef het tempo naar omhoog. Het pitbord vertelt me dat de voorsprong groeit. “Niet dromen nu, aandachtig blijven, focus focus focus.”. De spetters zijn miniem en mogen de pret niet bederven, tot 4maal toe duik ik onder m’n beste ronde van de qualifying. In de laatste rondes begint de regen echter wat toe te nemen op sommige plaatsen van het circuit. Het tempo zakt terug een beetje en in de laatste ronde kijk ik nog eens goed achter me. Niemand te zien. Er begint vanalles door m’n hoofd te razen, maar ik dwing mezelf aandachtig te blijven en de laatste ronde af te werken.
Eenmaal over start finish is de ontlading enorm! Ik roep zowaar over het gebrul van de CB heen en rij voldaan terug de paddock binnen. Zelfs 3 mislukte pogingen tot een burn-out kunnen de pret niet drukken. Het is gelukt, we hebben het gedaan. Dolgelukkig omhels ik m’n vader en Bart, zonder hen…
Uiteindelijk verlaten we de Nürburgring met een kleine voorsprong van 7 punten in het kampioenschap op Jeremy Goosen, kort gevolgd door Dries Desender op 10 punten & Sam Vanhoutte op 13 punten. Nog 3 weken te gaan tot de Chimay Open Trophy, allen daarheen als je het mij vraagt!
#517 Benjamin Vanacker