CB500 Trophy: Hengelo 

Iedereen kent onze geliefde, met putten gevulde landsweggetjes in België. Niet teveel plaats, licht afhellend langs beide kanten & omringd door gras. Met de motor een toer doen tussen de landbouwgronden door, gevuld met veeteelt of gewassen. Het ideale decor om volledig tot rust te komen na een stressvolle dag, we kennen het allemaal.

Nu weet ik sedert afgelopen weekend dat dit ook bestaat in Nederland. Met maïs die torenhoog staat. Echter is de kwaliteit van de weg uitstekend, en is het niet bepaald het decor om tot rust te komen. 
Welkom op de Varsselring in Hengelo, waar moderne superbikes met +250km/u langs (en soms door) maïsvelden scheuren!

Foto’s: Madligraphy, Jan Vermeer, Kristof Desmet
Tekst: Benjamin Vanacker

Zaterdag 04/09 10u
De CB500’s staan allemaal mooi in een rij naast elkaar onder diverse partytenten. Onze eerste kennismaking met de piste volgt binnen een klein uur. Lederen motorpakken worden aangetrokken, laatste check-ups aan de motoren uitgevoerd. Er hangt een zekere spanning in de lucht, voor quasi alle piloten is deze omloop nieuw. Gelukkig verlopen de eerste 2 laps achter een begeleider. Hierbij is inhalen verboden (toch, Sam Vanhoutte?) en wordt er continu geel gevlagd, dit om iedereen veilig te laten kennismaken met dit uitdagend parcours. De voorrijder komt binnen, overal worden er groene vlaggen gezwaait, gas geven is de boodschap!
Sam Vanhoutte (P3 kampioenschap) zit vlak voor me en vlak achter me zit Jeremy Goosen (P4 kampioenschap). Laatstgenoemde is de enige met baankennis en haalt me vrijwel direct in. Ook Sam moet er snel aan geloven. Ik wil zo snel mogelijk mee, want Jeremy heeft direct een hoog tempo te pakken. Ik kan niet direct aanpikken, maar het zorgt wel voor een goed richtpunt in de verte.


Plots gaat Jeremy’s hand omhoog, er scheelt iets aan z’n motorfiets. Weg mikpunt, tijd om te kijken of’k iets geleerd heb in de tussentijd. Alles voelt steeds sneller aan, referentiepunten beginnen vast te staan, het gevoel zit goed. Dit wordt bevestigd door het eindresultaat, P1 met een kleine seconde voorsprong op Dries Desender (P2 kampioenschap). Jeremy staat ondanks z’n prematuur einde van de sessie op een knappe 3de plaats. 

De 2de quali verloopt voor iedereen zonder problemen, het tempo wordt nog even wat hoger opgeschroefd. Via de livetiming was er een pingpong spelletje te volgen tussen Dries & mezelf. Continu rijden we ronde na ronde snelste tijden. Uiteindelijk trek ik aan het langste eind en mag ik de races vanop P1 starten.
Thuisrijder Eddy Takkenkamp behaalt een nette 5de plaats, terwijl daar net achter Mathieu Blomme, Ludovic Wouters & Thijs Vroman op slechts 63duizendsten(!) van elkaar verwijdert staan. Al de nodige ingrediënten zijn aanwezig om mooie races te creëren!

Zondag 05/09 9u
De zenuwen beginnen op te komen. Ik kijk wat rond en zie een paar gezichten die perfect beschrijven hoe ik me voel. Dries oogt er echter gevaarlijk kalm en ontspannen uit…
Eenmaal op de grid aangekomen beginnen de zenuwen pas echt stevig door m’n lichaam te gieren. Totdat de rode lichten aanschieten, dan verdwijnt de rest van de wereld even volledig. GAS.

Ik stond ideaal gepositioneerd voor de eerste bocht en geraak goed weg. Tot aan de eerste chicane rijd ik op kop, totdat Dries me passeert. Iemand is met het goeie been uit bed gestapt blijkbaar! Een ronde later kan ik hem terug uitremmen nadat hij een iets mindere exit heeft. Een supertwin keert terug na een eerdere fout en met 3 naast elkaar remmen we aan voor de Bolschbocht (een overhaakse rechterbocht, hotspot voor uitrem-acties). Met Dries in m’n kielzog rijden we de snelle waaiers tegemoet. De ballen van Dries zijn groter door de snelle rechterbocht en door z’n hogere bochtensnelheid komt hij me buitenom voorbij in de voorlaatste, supersnelle bocht. Wat volgt is een absoluut moordend tempo van Dries waardoor ik alle zeilen moet bijzetten om mee te gaan. Ronde na ronde loopt hij tiende per tiende weg van mij…


Met nog 3 ronden te gaan rem ik later dan laat voor de Bolschbocht en gepaard met een klein foutje van Dries heb ik plots terug de aansluiting. Richting de waaiers kom ik uit de slipstream en kan hem comfortabel passeren. De laatste bocht neem ik een verdedigende lijn waar Dries volledig lak aan heeft. Buitenom & vol in de ankers komt hij me voorbij en werkt de bocht af. Joviaal steekt hij zijn duim omhoog.
Mijn exit was echter net iets beter en net na startfinish zitten we kuip aan kuip. Ingaan van de eerste bocht zit’k er terug voor! Zo dichtbij het einde van de race beslis ik om defensiever te rijden, Dries heeft immers het tempo om weg te geraken eenmaal op kop. 1 volle ronde lang komt er nergens een voorwiel aan me voorbij. De laatste ronde gaat in. Op het pitbord valt te lezen; “P1 OK”. Hoezo OK? Dries zit vlak achter me?! … Toch?
Op een recht stuk durf ik eindelijk omkijken en inderdaad, niemand meer te zien. De verbazing is groot, maar maakt al snel plaats voor vreugde. Immers nergens geen gele vlaggen of een CB naast de baan te bespeuren, hij moet ergens in de fout geweest zijn zonder erg.
In extase passeer ik de zwart-wit geblokte vlag, roep de longen uit mijn lijf & geniet na van de zwaarst bevochten zege tot nu toe. Jeremy wordt 2de en Dries weet na z’n remfout alsnog 3de te finishen. Wist ik veel wat race 2 in petto had. 

Race 2

Dries is vastberaden het foutje van de vorige race recht te zetten en is meer dan ooit gebrand op de overwinning. Ik weet dat ik me geen enkele fout kan permitteren. Het onderste uit de kan halen wordt het absolute minimum.
Opnieuw maak ik een goeie start en weet ik als eerste CB de eerste bocht door te komen. Ik besluit de eerste ronde heel defensief te rijden in de hoop dat Dries er niet direct langskomt, wat lukt tot en met de 4de ronde. Dries remt later dan laat voor de allereerste bocht, maar krijgt de CB op onverklaarbare wijze toch op tijd gestopt. Tijdens het daaropvoIgende rechte stuk maak ik mezelf zo klein mogelijk en kom succesvol uit de slipstream. Vanaf dan beslis ik om gigantisch defensief te rijden. Hij mag gewoon niet meer passeren. Het duurt welgeteld 2 bochten voor hij me buitenom tijdens de remfase van de chicane passeert… Fuck.
Al glijdend gaan we richting de overhaakse Bolschbocht toe. Dries kan de bocht niet krap genoeg afwerken en misschakelt zich bij het uitkomen van de bocht. Opnieuw lig ik op kop. Een ronde later gaan we zij en zij al remmend richting diezelfde Bolschbocht. Synchroon naast elkaar komen we de bocht door en vertrekken op diezelfde manier richting de snelle waaiers. We kijken even naar elkaar en weten, spannender dan dit wordt het niet. Als eerste duik ik de snelle bochtencombinatie in en weet voor te blijven tot en met startfinish. Nog 2 ronden te gaan.


Wederom zij aan zij gaan we richting de 2de bocht. Het spelletje “Wie remt het laatst?”, begint. Geen van beide wil toegeven, maar toch geraken we alletwee heelhuids door de bocht. Even later zitten we opnieuw op het snelste stuk van de Varsselring. In de rappe rechter drukt Dries zich binnendoor. Ik los het gas niet en ga buitenom voorbij net voor de snelle linkse. Ik rem net iets te laat voor de laatste rechter en kom er slecht uit. Dries begint als eerste aan de laatste ronde. This. Is. It.


Dries komt niet helemaal lekker uit de eerste bocht, we zitten alletwee op onze limiet te rijden. Ik kom er voorbij en waaier van links naar rechts, in een poging hem geen slipstream van mij te gunnen. Later dan ooit rem ik voor de volgende bocht. Het werkt, voorlopig althans. Wederom komen we aan bij de Bolschbocht. Ik rem te vroeg, Dries komt me zwaar in de ankers nogmaals buitenom voorbij maar mist z’n apex lichtjes. Opnieuw gaan we zij en zij het snelle gedeelte tegemoet. Voor de snelle rechter zie ik een schaduw komen, maar beslis toch in te steken en laat wat ruimte langs de binnenkant.


In een ultieme poging komt Dries buitenom vol in de ankers voorbij tijdens het aanremmen van de laatste bocht. Ik zie de voorkant van de CB alle moeite hebben om het contact met het wegoppervlak te behouden. “Dit kan ie gewoon niet halen.”, hoop ik bij mezelf. Als hij de bocht bijna door is klapt de voorkant van z’n machine even toe, grip nihil. Dit was hetgeen ik op had zitten hopen en draai zo vroeg mogelijk het gas open. Hij kijkt om en ziet mijn CB met rasse schreden dichterkomen. Ik kom er naast en ga er net voorbij voor de streep. HET IS GELUKT! Na een absolute titanenstrijd is 0,11seconden het kleine verschil over de meet.
Wat. Een. Race. 

Eenmaal terug aangekomen op de paddock wordt er druk nagepraat en nagenoten van de fantastische races die alle rijders hebben meegemaakt. Een weekend om nooit te vergeten. Dries deelt ons mee dat hij wegens andere plannen spijtig genoeg niet kan meedoen aan de laatste race op Croix-en-Ternois. Een absolute doodzonde, maar het zij zo. Iedereen ruimt op en er wordt nog gezellig nagepraat. Na enige tijd wordt plots de volgende vraag gesteld; “Hoeveel punten voorsprong heb je op de 3de plaats in het kampioenschap?”. Na wat rekenwerk komen we tot de conclusie dat’k meer dan 50punten los sta. “Dus wacht, dat betekent dan dat ik kampioen ben, ofwa?”. Niets kan het gevoel beschrijven van dat moment. Het is gelukt. Kampioen van de allereerste editie CB500 Trophy. Het komt nog altijd niet volledig binnen. Wat een fantastisch jaar en welke waanzinnige ervaringen hebben dit avontuur me al bijgebracht. 

Graag wil ik iedereen bedanken die hieraan z’n steentje heeft bijgedragen op welke manier dan ook! De lijst is te lang om op te noemen, en ik ben bang om iemand te vergeten… Jullie weten wie jullie zijn! Een grote pluim aan de 2 mensen die dit op poten hebben gezet; Jeremy Goosen & Bruno Declercq. 

Het jaar zit er echter nog niet volledig op, want op 18 & 19 september wordt de allerlaatste manche verreden op het circuit van Croix-en-Ternois. Mits aankoop van een Franse daglicentie kan iedereen met een CB die zich ook eens wil wagen aan dit avontuur komen meeproeven. Verdere info hieromtrent is te vinden op de Facebookpagina CB500 Trophy of op de site https://cb500trophy.com

Tot dan! 

Benji #51