Allroads blijven hip in 2025. En als het dan even kan: vooral de middenklassers. Motoren die capabel zijn om te reizen, ongeacht de ondergrond, maar die ook nog licht en speels genoeg zijn om met minimale bepakking richting het betere speelterrein te trekken…of die je woon-werkverkeer voor een prikje verlichten. We haalden het betere werk van Honda, CFMOTO en Yamaha in huis voor een vergelijkingstest tussen de Lommelse Sahara en de Antwerpse Haven. Gentlemen, start your engines!
Tekst, foto’s en video: James De Ridder en Arno Jaspers
Zetten we de 800 MT-X, de Ténéré en de Transalp op een rijtje naast elkaar, dan vertellen de looks al het halve verhaal. De drie motoren worden aangeboden als Allroads, al heb je binnen dat segment duidelijk nog verschillende gradaties en dan zwijgen we nog over het uitrusten van de motoren met opties, aftermarket accessoires of (last but absolutely not least) ander rubber.
De drie tenoren
De MT-X onderscheidt zich met een wat bulkige 22,5l tank die naar KTM-traditie erg laag gepositioneerd is. Het appelblauwzeegroene kleurtje staat hem beeldig en ook de CST 50/50 banden lijken klaar voor het betere offroadwerk. Een dikke Showa vork en dubbele 320mm schijven staan zeer stoer en ook de hoge zadelhoogte en een goed gepolsterd zadel doen verstaan dat dit een reismotor die nergens voor terugdeinst. Tel er een Chinees prijskaartje bij waar de concurrentie niet aankomt en je weet meteen dat de nieuwe speler wel eens de te kloppen motor kan worden.
Bij Honda zien we een compleet tegenovergestelde aanpak die moeilijk traditioneler zou kunnen. We kregen van de importeur de poedelnaakte motor mee en die is ondanks een flinke onderhuidse vering- en elektronica upgrade met daarbij een iets stoerder koplampje nog steeds erg braaf. Op z’n Honda’s dus, al slaat het snel om wanneer je de motor start. Mispak je niet aan de fletse kleurtjes, de conservatieve styling of het lage zadel want de 755cc paralleltwin is een krachtpatser waar ook nog eens serieus wat klank in zit.
Rest ons nog de Yamaha die enerzijds al het langste meedraait en de middenklasse allroad revolutie startte, en anderzijds een subtiele maar grondige Euro5+ upgrade kreeg. Kleuren LED-dashboard, intuïtief elektronica-menu, maar vooral ook een fikse veringupgrade en betere crashproof plastic panelen en uitlaat zijn de zaken die deze Yamaha tot de koning van de reis-offroaders moet maken.
Asfalt: Honda voorop
We beginnen op het asfalt en daar is het de labrador Transalp die het meest kwispelend aan de lijn trekt. Noem het gerust een Hornet op hoge poten die nog steeds even hard steekt ondanks z’n extra comfort en offroad wielmaten. De vering is soepel, maar veel strakker dan bij de concurrentie en ook het chassis plakt in vergelijking aan het asfalt, geholpen door een stel Karoo Street banden. Op langere wegen missen we wel een cruise-controle, maar verder volstaat het elektronica pakket met instelbare rijmodi, TC en ABS ruimschoots en ook de app is praktisch en intuïtief.
Wat de CFMOTO met z’n langere veren en iets hogere (en zwaardere) zwaartepunt mist aan stuurscherpte t.o.v. de Transalp, maakt hij goed met een extra dosis power. Het Oostenrijkse hart van deze Chinees klopt nog steeds erg passioneel en hard. Soms alleen iets te weinig soepel met een gasaanname die nogal twitchy kan zijn. Een probleem dat we exemplarisch tegenkomen bij CFMOTO, we kunnen enkel maar vermoeden dat dit softwarematig aan te passen is. Ook qua remkracht steekt de MT-X er met de dikste setup een eindje bovenuit en dus ontpopt hij zich tot de Rottweiler van de bende – iets zwaarder en logger, maar nooit gebrek aan power.
Da’s meteen zowat het tegenovergesteld van de Ténéré 700 die het moet hebben van z’n lichtvoetigheid. De Yam stuurt zeker niet verkeerd op het asfalt, en je zou hier je leven lang gelukkige verharde kilometers mee kunnen maken… zolang je nooit overstapt op de concurrenten. Zo licht als de Yamaha aanvoelt, zo soepeltjes als het CP2 motorblok aan het gashendel hangt, zo snel lopen de Honda en de CF uit bij acceleraties en ook bij stevige remacties delft de Ténéré het onderscheid. De langere veerwegen en overall lichtere bouw komen minder goed tot uiting op perfect asfalt, al verandert het verhaal snel wanneer we slechtere wegen aandoen en al helemaal als we richting de Sahara trekken.
Offroad: Yamaha ongenaakbaar
De Lommelse Sahara wel te verstaan, met daaraan gekoppeld een leuke gemixte route in de altijd gezellige Kempen. Hier en daar wat grind, hobbelige betonbanen, zandpaadjes en tot slot zelfs diep zand zijn het speelterrein waar de drie allroads hun reputatie mogen bevestigen en het duurt niet lang vooraleer de Ténéré uitblinkt. Zodra de elektronische hulpmiddeltjes uit mogen, is het de Yamaha die zijn reputatie als avonturier bevestigd met het meest voorspelbare stuurkarakter, uitstekende vering en uiteraard ook het CP2 motorkarakter. Hoewel de motor zeker niet de krachtigste is, heb je altijd trekkracht wanneer je het wilt en die souplesse en intuïtiviteit kennen we ondertussen al vele jaren, maar blijft ook in 2025 heel actueel.
Grappig genoeg is het opnieuw de CFMOTO die ondanks z’n omvangrijker postuur opnieuw het scherpst in de achtervolging gaat. De Chinees blijft ontzettend stabiel en met z’n extra power maakt hij ook in het zand veel goed, geholpen door een erg strak en ‘Ready to Race’ chassis. De speelsheid van de Yam maakt plaats voor een dosis serieux die wel meer input vraagt van de berijder, maar die net zo goed vlotjes een weg baant over de meest uitdagende ondergronden. Iets vermoeiender dus, maar minstens zo capabel.
De Labrador van de bende die nog flitsend wegschoot op verharde ondergrond, is in het offroaden helaas iets sneller aan het einde van z’n Latijn. Minder grondspeling, strakkere veren en een meer straatgerichte geometrie laten het krachtige motorblok minder tot z’n recht komen in het asfalt en ook rechtstaand rijden op de Transalp is niet bepaald het ‘thuiskomen’ dat we van Honda gewend zijn. De motor baant zich uiteindelijk wel een weg door alle ondergronden en obstakels, maar zeker in losser zand hangt de tong dan al snel tot op de knieën. Een andere bandenkeuze zou al soelaas brengen, al zijn er nog teveel andere factoren (vering, zwaartepunt, zithouding en staand comfort) die aangeven dat de Honda misschien nog het meest aansluit bij de natuur van het overgrote deel van de Benelux-allroadrijders: snel en comfortabel op hoofdzakelijk verharde wegen…en offroad lukt ook als het echt moet.
Aan het einde van de rit is het duidelijk dat deze vergelijking op de punten beslist moet worden en dat blijft steeds een erg persoonlijk verhaal. De inzetbaarheid van deze motoren is zo ontzettend breed dat je naargelang rijdersprofiel steeds een andere winnaar zal kiezen. We pakken het liefst zo globaal mogelijk aan en overlopen daarom nog even enkele belangrijke punten:
Motorblok
Drie paralleltwins in verschillende smaken. Hoewel de CFMOTO er qua power bovenuitsteekt, blinkt de minimaal minder krachtige Honda uit met het soepelere rijgevoel en de betere gasrespons. De Yamaha legt het uiteindelijk af op pure power, al is het verschil met de andere twee bijna verwaarloosbaar.
Rijcomfort en windbescherming
Hier steekt de CFMOTO er bovenuit met de ruimere zithouding en het best gepolsterde zadel, vooral ook wat betreft de duozit. De Yamaha heeft wel de betere windbescherming, maar moet het dan weer stellen met een erg hard en smal zadel dat duidelijk mikt op offroaders. Honda houdt het midden en zal ongetwijfeld lof oogsten bij kleinere rijders dankzij de lagere zithoogte.
Looks, het oog wil ook wat
Je kan zelf op de afbeeldingen zien dat de Honda wel erg braaf is, zeker in deze kleurstelling. De Ténéré houdt vast aan z’n woestijnrat imago en de CFMOTO weet zich ondanks het KTM-hart toch mooi te onderscheiden met een heel aparte styling en mooie kleurtjes.
Imago, merk dealernetwerk
Waar we bij de Yam en Honda twee motoren zien die duidelijk voortborduren op de pijlers van hun traditionele Japanse merk, is de CFMOTO compleet nieuw en verfrissend. Het dealernetwerk breidt snel uit, al kan je -zeer afhankelijk van je woonplek- uiteraard nog niet op dezelfde ondersteuning rekenen als bij de Honda of Yamaha. Langs de andere kant wordt er wel geschermd met verlengde garantievoorwaarden.
Vering en stuurgevoel
De CFMOTO biedt het meest complete pakket in gemengde omstandigheden, de Honda en Yamaha kiezen respectievelijk voor een meer asfalt- dan wel offroadgerichte setup. Aan jou de keuze, al mogen we niet negeren dat de Benelux bijna een (slecht) geasfalteerde parking is.
Afwerking, bouwkwaliteit
Hierover kunnen we moeilijk uitspraken doen omdat geen van de drie motoren echt grove steken laat vallen. Wie nog negatief denkt over Chinezen kunnen we de CFMOTO warm aanbevelen, wie overtuigd is van het grote Japanse gelijk, kunnen we enkel zeggen dat er sinds de productie-overheveling van veel Japanse en Europese motoren richting o.a. Thailand en China ook wel eens flaters gebeuren. Het eindresultaat: de drie testmotoren spelen op hetzelfde, erg hoge, niveau.
Elektronica
Ook in de middenklasse doet elektronica volop haar intrede met prachtige LED-kleurenschermen en stuurhelften volgepakt met knoppen. Waar de CFMOTO het beste overzicht geeft, is de Yamaha het meest intuïtief en richt de Honda zich vooral op een minimalistisch dashboard met erg veel mogelijkheden in de app of ondergelegen menu’s. Eén ding is zeker: voor wie een hekel heeft aan elektronische snufjes zet je op de Yamaha het snelst alles uit. Oh, en de Cruise control op de CFMOTO is van een enorme meerwaarde. Onbegrijpelijk dat de Jappen dit nog niet voorzien.
Prijskaartje
Transalp: vanaf 11.199€, Ténéré vanaf 11.699€ en MT-X 10.999€. Als je dan kijkt wat je krijgt voor die centen, steekt de CFMOTO erbovenuit en hou je bij de Japanners best nog een euro of 1.000 over voor accessoires naargelang jouw smaak.
De Afrekening
Waar budgetkopers automatisch uitkomen bij de CFMOTO en avonturiers zich het liefst laten verleiden door de stoere Ténéré is het dit keer de brave, zeg maar saaie, Transalp die het meest onze harten kon stelen. Niet de capabelste, maar wel veruit de meest toegankelijke offroader die vooral op het asfalt de andere twee motoren naar lucht doet happen. We hadden het nooit kunnen voorspellen afgaand op z’n wel erg klassieke uiterlijk dat ongetwijfeld veel kopers doet afhaken. Dat laatste is gefundenes Fressen voor de CFMOTO die een beter duocomfort biedt, een grotere actieradius en die ook het echte midden houdt tussen off- en onroad. De Yamaha Ténéré blies deze klasse ooit leven in, en zal nog steeds hoge toppen scheren bij offroad solo-reizigers, al krijgt hij er dus flinke concurrenten bij die minstens een testrit waard zijn.
Motor & Vermogen
| Model | Cilinderinhoud | Vermogen | Koppel | Compressieverhouding |
| Honda Transalp XL750 | 755 cc parallel‑twin | 67,5 kW (92 pk) @ 9 500 rpm | 75 Nm @ 7 250 rpm | 11,0:1 |
| Yamaha Ténéré 700 | 689 cc parallel‑twin | ±54 kW (73 pk) @ 9 000 rpm | 68 Nm @ 6 000 rpm | 11,5:1 |
| CFMOTO 800 MT‑X | 799 cc parallel‑twin | 67 kW (95 pk) @ 9 000 rpm | 87 Nm @ 6 500 rpm | 12,7:1 |
Transmissie & Aandrijving
- Alle modellen hebben een 6‑versnellingsbak met kettingaandrijving.
- Honda: slipper‑koppeling, optionele quickshifter
- Yamaha: natte meervoudige koppeling, optionele quickshifter.
- CFMOTO: slipper‑koppeling en standaard quickshifter op/af.
Chassis & Vering
- Honda: Showa 43 mm USD-vork (200 mm veerweg), Showa Pro-Link achtervering (190 mm).
- Yamaha: 43 mm USD-vork (210 mm), achter 200 mm; volledig instelbaar.
- CFMOTO: 48 mm USD-vork (230 mm), achtervering 230 mm; volledig instelbaar.
Remmen & Elektronica
- Honda: 2×310 mm schijven voor, 256 mm achter, ABS (achter uitschakelbaar).
- Yamaha: 282 mm voor, 245 mm achter, schakelbaar ABS (drie modi).
- CFMOTO: 2×320 mm J.Juan schijven voor, 260 mm achter, Bosch bochten-ABS en tractiecontrole.
Afmetingen & Gewicht
| Model | Zithoogte | Gewicht (rijklaar) | Tankinhoud | Wielbasis |
| Honda | 850 mm | 208 kg | 16,9 L | 1 560 mm |
| Yamaha | 875 mm | 204 kg | 16 L | 1 595 mm |
| CFMOTO | 870 mm | 220 kg | 22,5 L | 1 530 mm |
