Honda pakt in Portugal uit met twee ‘minor updates’. Enerzijds is er de Transalp die betere vering en elektronica kreeg, anderzijds zien we de NC750X die eenzelfde elektronica kuur onderging, met daarbovenop tal van detailwijzigingen. Twee hoogpotige reismotoren dus, maar met een volledig andere insteek. De Transalp doet (nomen est omen) meteen dromen van een offroad oversteek van de Alpen, terwijl Honda’s NC vooral in m’n geheugen gegrift staat als de meest praktische, maar eveneens meest steriele motor die ooit uit de Honda fabriek rolde. Tijd om uit te zoeken hoe het gevleugelde merk deze spreidstand in haar modellengamma kan verwerken op de prachtige kronkelbanen rond Taveira.
Toerpak of jeans? De dag is nog niet begonnen of ik moet al keuzes maken. Doe maar een jeans, want de NC staat het eerst op het programma en die leent zich bij mijn weten toch meer voor casual woon-werken dan ver reizen. Of dat leerde ik toch uit de technische presentatie vooraf, waar de populariteit van dit ‘New Concept’ me blijft verbazen. Terwijl het laagtoerige motorkarakter me tien jaar geleden als jonge snaak totaal niet kon bekoren (“Als ik een dieseltractor wil, koop ik wel een John Deere!”) moet ik nu m’n mening herzien. De NC staat sinds 10 jaar in de top-3 bestverkochte Honda’s en da’s niet zonder reden. Wanneer we ’s ochtends bij 3*Celsius van het hotel wegrijden, ontdek ik meteen waarom.
Ik ben overtuigd: kies voor DCT (enkel op de NC750X!)
Waar ik aanvankelijk weinig enthousiast was over de DCT-automaat die me toebedeeld werd, was ik 50 kilometer later helemaal verkocht. Ja, de paralleltwin is ontzettend laagtoerig – lees: bij 6.000 toeren is het feestje gedaan – en daardoor ook superzuinig met de kortste versnellingsbak aller tijden. Lees: op de versie met koppelingshendel schakel je je helemaal te pletter…maar met de DCT heb je daar totaal geen last van. Integendeel. In de automatische stand wordt het denkproces overgeslagen en de klagers die last hebben van te weinig motorrem, nemen er af en toe de + en – knoppen op de linkerstuurhelft bij. Toegegeven, je portefeuille is 1000 euro lichter, de motor is 10kg zwaarder en op eender welke andere motorfiets blijft een automaat wat mij betreft een oplossing voor een onbestaand probleem. Al werkt het op de NC in mijn ogen feilloos. En dat zonder meteen de link te leggen richting scootterrijden. Want het gevoel van een strak chassis tussen de benen te hebben overheerst nog steeds op het gebruiksgemak van de automaat.
Vaarwel adrenaline
Ligt het aan de koude temperatuur? Was ik te bevooroordeeld door eerdere matige ervaringen met automaten? Ik weet het niet helemaal waarom, maar de NC750X overtuigd me niet enkel van z’n vreemde motorkarakter, maar dus ook van het DCT. Ik kan er eenvoudigweg niet bij: ben ik echt zo’n ouwe zak geworden die een automaat nodig heeft? OK, de NC is op twaalf jaar tijd alleen maar verder ontwikkeld en beter geworden en ik ben twaalf jaar ouder. Trek je die lijn door, dan heb ik dus 24 jaar nodig gehad om deze prijsbewuste, zuinige, betrouwbare, perfect afgewerkte, toegankelijke en praktische motor te begrijpen. Al wil je aan het einde van de dag wil je toch een motor met karakter die je op tijd en stond doodsstuipen op het lijf jaagt? Liefst een gemeen beest dat de adrenaline doet pompen als een tierelier en waar je uren naar kan staren in de garage met de vraag of die motor even passioneel van jou houdt? Toch? TOCH?
O zo praktisch
Niet altijd zo blijkt en de verkoopcijfers geven me gelijk. Bij onze immer prijsbewuste Noorderburen is de NC750X al jaren een kaskraker en daar kan ik ze na deze testrit alleen maar meer gelijk in geven. Wie dagelijks door weer en wind tegen 100 per uur over de snelweg moet slakken doet dat beter op een net-niet-zelfrijdende NC, dan op pakweg een Fireblade of Africa Twin. Bij ons klimaat wil je er dan liefst wel het hogere windscherm bij dat je met beide handen op de verstelknoppen in de hoogste stand parkeert. De gewone windbescherming volstaat met m’n 1m75 maar nipt om de rijwind van m’n helm te houden. Ook de verwarmde handvatten zijn een absolute aanrader en ik kan me moeilijk voorstellen dat er een NC het dealership verlaat zonder kofferset. Volledig uitgerust zit je dan nog steeds flink onder de magische grens van €10.000 en er zijn simpelweg niet veel motorfietsen op de markt die zo’n volwassen pakket bieden voor dat geld.
Aanpassingen tov vorig model?
Wie reeds in het bezit is van een NC750X van de vorige generatie zal trouwens graag horen dat de minor update zich beperkt tot een nieuw kleuren-TFT dashboard met daarin drie instelbare rijmodi verstopt, wat nieuwe styling en plastic kuipen die uit DuraBio gemaakt zijn (zie kaderstukje). Verder beperkt de update zich tot licht aangepaste veerinstellingen, een iets soepeler motorkarakter en last but not least een dubbele schijfrem in het voorwiel. Dus nog steeds geen verstelbaar koppelingshendel of cruise controle; twee items die de motor naar mijn gevoel echt wel verdient. Of het de moeite waard is om je oude NC750X daarvoor in te ruilen, mag je uiteraard zelf beslissen, ik gok dat het qua gebruiksgemak en rijplezier geen gigantisch verschil zal bieden.
Gebruiksgemak vs. Rijplezier
U leest het trouwens goed: er is ook rijplezier te beleven op de NC750X. En al helemaal wanneer het zonnetje opwarmt en we een Portugese serpentineweg voorgeschoteld krijgen. Een kritische lezer beseft ongetwijfeld dat je je op dit soort wegen zelfs kan amuseren met een microgolfoven op wieltjes, al moet het gezegd dat de NC750X een glimlach op m’n gezicht tovert. Ja hij is zwaar en de grondspeling beperkt, maar desondanks stuurt hij best licht en daarmee komen we eigenlijk aan bij de belangrijkste update voor 2025: de verbeterde remkracht. Die heb je hier en daar immers nodig om de voornaamste tekortkoming van het DCT op te vangen: zelfs in de ‘sport’ stand blijft de motorrem beperkt. Sommige journalisten waren er niet over te spreken, en grepen zoals eerder gezegd terug naar de manuele knopjes. Ik vond het wel door de beugel kunnen op voorwaarde dat je zelf hier en daar wat extra bijremt. Een kwestie van gewenning dus, en op de rechttoe rechtaan wegen van de lage landen naar mijn gevoel een non issue.
Conclusie
Ben je op zoek naar de meest praktische tweewieler op de markt, maar het mag geen scooter zijn? Wil je soms reizen, soms strak door de bocht gaan, maar bovenal comfortabel zitten? Wel, dan eindigt de zoektocht misschien bij de NC750X, een motor die zich onderscheidt met z’n heel vreemde ‘love it or hate it’ motorblok. Ik zeg het dan ook met de meest positieve bijklank dat je deze motor koopt met je hoofd en niet met je hart. Al zijn het vaak die aankopen waar je na een wat langere kennismakingsperiode nog het meest verliefd op kan zijn…
Leuk weetje: DuraBio
DuraBio is een duurzaam type plastic dat ontwikkeld werd door de Mitsubishi Corporation en dat gemaakt wordt van maïs. Het is zowel doorzichtig als in kleur beschikbaar, waarbij één van de grote voordelen is dat de kleur in het plastic doorloopt. Kleine krasjes kan je dus wegpolijsten, al zullen motor- en autofabrikanten vooral blij zijn dat er geen tijdrovend en milieuvervuilend spuitproces meer aan te pas komt. Zowel op de Transalp als op de NC750X zijn het windscherm en de plastic kappen gemaakt van DuraBio – een naam die we in de toekomst ongetwijfeld nog zullen tegenkomen bij andere merken. Het enige (beperkte) nadeel is dat we hier dus geen kuipstickers onder blanke lak hebben, ze plakken gewoon op het nieuwe plastic.
