Niet alle Monsters zijn gelijk

Er zitten een hoop straffe gasten tussen de MaxxMoto lezers. Dat wisten we al langer, maar sinds de test van Gian Mertens’ RC30, leek het ons geen slecht idee om sommige mensen en motoren in the picture te zetten. Johan De Pelsmaeker geeft de aftrap met zijn Ducati Monster 900 ‘CHR’, oftewel Cagiva Husqvarna Racing.

Tekst & Foto’s: Arno Jaspers

25 jaar Monster

De Ducati Monster heeft in zijn 25^ste levensjaar geen introductie meer nodig. Het simplistische design van de Amerikaanse Argentijn Miguel Angel Galuzzi redde Ducati begin jaren ’90 van een faillissement. De M900 ‘Mostro’ werd in 1993 een instant succes, ook al was het op dat moment niet veel meer dan een samenraapsel van onderdelen die ontwikkeld waren voor andere Ducati’s. Snel kwamen er Monsters met verschillende cilinderinhouden en tegen 2005 zou de Monster-familie zelfs goed zijn voor de helft van alle geproduceerde Duc’s dat jaar.

De Monster 900 wordt nog steeds genoemd als reden dat Ducati niet failliet ging in de beginjaren ’90.

“CH Racing zou de motor grondig onder handen nemen, goed voor een gewichtsverlies van maar liefst 9 kilo.”

Van Dakar naar de straten van Bologna

Het zou duren tot de Ducati Scrambler in 2014 eer Ducati nog eens zo’n verkoopstunt kon herhalen met een nieuw model. Maar da’s andere koek, want vandaag trekken we terug naar de nineties, meerbepaald 1997. In dat jaar vond Fabrizio Azzalin van Cagiva Husqvarna Racing dat het tijd was om een straatmodel te bouwen. De relatief kleine Italiaanse tuner had eerder vooral offroad successen geboekt, o.a. met de winnende Dakar motor van Edi Orioli, maar ze hadden nog geen straatmotoren. Gecharmeerd door het design van de Monster trok Azzalin zijn stoute schoenen aan, en vertelde hij bij het Ducati management – in die tijd onder Cagiva beheer – dat het beter kon.

De officiële CH Racing brochure, meer info onderaan.

CH Racing zou de motor grondig onder handen nemen, goed voor een gewichtsverlies van maar liefst 9 kilo naar een drooggewicht van 175 kilo. De motor bleef perfect straatlegaal en er was nog steeds ruimte voor een passagier, al werd hij verder tot in de details omgebouwd. Er kwam veel carbon aan te pas en de invloed op het prijskaartje laat zich al raden. Terwijl de gewone Monster 900 in die tijd een prijskaartje van om en bij de 17,5 miljoen lire droeg (iets meer dan 9000 euro), kostte de CHR bijna het dubbel.

Al die lichtgewicht onderdelen zorgden wel voor een zwaar prijskaartje.

Veel geld voor een Monster, al kan je je wel dagenlang blindstaren op de details. Van de alu achterbrug tot de carbon spatbordjes over de speciale Marchesini velgen met CHR-gravering tot de carbon schetsplaten… en dan hebben we het nog niet gehad over de CHR-kroonplaat, de lichtere hendel- en rem- schakelset of de carbon Termignoni dempers. Er zijn simpelweg te veel bijzonderheidjes om op te noemen. Met zijn meteen herkenbare donkerblauwe kleur springt de CHR Monster in het oog maar hét kroonjuweel van deze motor is redelijk subtiel van aard. Je moet namelijk goed kijken om te zien dat het chrome-molybdeen frame is opgebouwd uit ovalen buizen i.p.v. ronde.

Het mooiste aan deze Monster is zonder twijfel zijn ‘Oval Section’ frame.

Speciale Marchesini’s op bestelling van CHR. De zwevende remschijven zijn geoxideerd omdat met deze motor niet meer gereden wordt.

Op een nineties Duc horen nu eenmaal Termi’s.

Geen PK-patser

Buiten de carbon afdekkapjes (en uiteraard de dempers) werd er weinig gewijzigd aan het motorblok. De 900 L-twin wordt gevoed door 38mm Mikuni carbu’s en is goed voor zo’n73 pk bij 7.000 toeren. Er werd wel een grotere oliekoeler voorzien en het spreekt voor zich dat deze lichte Monster sportiever aanvoelde dan ooit. Hoewel de originele looks behouden werden, kreeg de CHR een aangepaste voorvork, extra grondspeling en een Öhlins schokbreker achteraan.

Een Öhlins monoshock en herwerkte voorvork zorgen voor een superieure baanligging t.o.v. de standaard M900.

Nog veel zeldzamer: de oranje CHR. Ooit verkocht bij Didier Mombaerts.

Momenteel verandert de kilometerstand niet meer, Johan’s CHR is een puur verzamelobject.

De heilige graal

Oorspronkelijk was het de bedoeling om 100 CHR’s te produceren, al bleef de teller steken op 50. Hiervan waren er 43 blauwe, maar de heilige graal is eigenlijk de oranje Monster CHR. “Tot vorig jaar had ik twee blauwe CHR’s”, vertelt Johan “eentje daarvan heb ik gevonden bij een cafébaas in Moorsel, de andere bij een ondernemer uit het Gentse. Vorig jaar kreeg ik een bod uit Frankrijk dat ik niet kon afslaan en dus mocht er één de deur uit. Intussen weet ik dat de 3de Belgische CHR onherstelbaar beschadigd is geraakt én zoek ik persoonlijk contact met de eigenaar van de enige oranje CHR in ons landje.”

Johan is geen klein beetje trots op zijn Duc.

De blauwe Monster staat momenteel op rust bij Johan’s schoon zus, al heeft hij nog twee andere opmerkelijke tweewielers. “M’n rooie Monster 900 – ‘93 is de eerste die ooit geïmporteerd werd in België , chassisnr 1264, en daarnaast heb ik nog een ‘74 Kawasaki H1 Mach 3 tweetakt driecilinder. Iets ouder, compleet anders, maar minstens even plezierig”