We wisten op voorhand dat de 86ste editie van de Dutch TT in Assen een historische wedstrijd zou zijn. Het was tenslotte de eerste keer dat de race op zondag en niet op zaterdag verreden werd sinds 1925. Wat we niet wisten was dat de verandering van racedag het minst interessante historische feit van de race zou zijn. De recordboeken zullen genoeg te zeggen hebben over de eerste MotoGP-zondag in Assen.
De races in alle drie de klassen waren fascinerend, zoals wel vaker het geval is tijdens de Nederlandse GP-manche. De Moto3 was spannend tot op de meet met minder dan 4 honderdste van een seconde tussen de rijders op het podium. In de Moto2 werd er net zoals vroeger tussen een grote groep rijders geknokt voor de overwinning. En last but not least was er een bizarre, tweedelige MotoGP-race met een rode vlag, een herstart en een fantastische doch onverwachte winnaar. Als we er zo op terugkijken, zou Assen wel eens een belangrijk kantelpunt kunnen betekenen voor de kampioenschapsstrijd.
“Twee rode vlaggen op één dag is uitzonderlijk, al was het niet het meest opmerkelijke feit.”
Het afvlaggen van de MotoGP race was te danken aan het weer dat dit weekend een hoofdrol speelde. Na regen op zaterdag bracht zondag eerst wat tijd voor het circuit om op te drogen. De wolken kwamen en gingen met af en toe een beetje motregen, maar ook niet meer dan dat. Of toch tenminste tot het einde van de Moto2 toen de hemelsluizen open gingen en de piste onder water kwam te staan. Die race werd afgevlagd en het zou niet de enige zijn. Twee rode vlaggen op één dag is uitzonderlijk, al was het niet het meest opmerkelijke feit.
“Miller’s overwinning was de eerste van een niet-fabrieksmotor sinds Toni Elias in Estoril in 2006.”
We kregen namelijk drie winnaars die voor het eerst het hoogste schavotje mochten beklimmen. Pecco Bagnaia in de Moto3, Taka Nakagami in de Moto2 en een verrassende Jack Miller in de MotoGP. Het was de eerste keer sinds Sepang 2009 dat we drie winnaars van drie verschillende continenten zagen. Bovendien was Miller de eerste rijder sinds Ben Spies in 2011 op Assen om de hegemonie van overwinningen van Jorge Lorenzo, Marc Márquez, Dani Pedrosa, Valentino Rossi en Casey Stoner te doorbreken. Sterker nog: Miller’s overwinning was de eerste van een niet-fabrieksmotor sinds Toni Elias in Estoril in 2006.
De regen die er voor zorgde dat de Moto2 race werd ingekort, was een voorbode van wat er in de MotoGP zou volgen. De race startte op een natte piste met een traagjes opdrogende rijlijn. Dit zorgde ervoor dat de meeste rijders op de harde regenband startten en die keuze zou een grotere invloed op de resultaten hebben dan verwacht toen de race gestopt en herstart werd. Zeker omdat alle rijders na de restart van start gingen op de zachte regenband.
De eerste race had een hoog sensatiegehalte met Yonny Hernandez die als eerste Colombiaanse rijder ooit aan de leiding kwam van een MotoGP. Hij gebruikte de goede grip in het nat van de Ducati om Rossi voorbij te gaan en negen ronden aan de leiding te rijden. Spijtig genoeg werd Hernandez een tikkeltje overmoedig, wat resulteerde in een crash toen de regen weer met bakken uit de lucht begon te vallen.
“Toen het opnieuw begon te regenen, moesten de rijders zich weren op een achterband die meer en meer weg had van een slick dan een regenband.”
Rossi kwam zo terecht in een gevecht met Andrea Dovizioso, Danilo Petrucci en Scott Redding. Dovizioso nam de leiding over in de 14de ronde en Petrucci een ronde later toen het heviger begon te regenen. Tegen die tijd waren de omstandigheden zo erbarmelijk dat de rode vlag werd bovengehaald. Veel rijders kloegen over aquaplaining en een doorslippende achterband bij de acceleraties op hoge snelheid nadat de hoeveelheid water teveel werd om te verwerken met een versleten regenband. De droge rijlijn had er immers voor gezorgd dat zelfs de harde regenband achteraan slijtage begon te vertonen. Toen het opnieuw begon te regenen, moesten de rijders zich weren op een achterband die meer en meer weg had van een slick dan een regenband. Iedereen was het er over eens dat het te gevaarlijk werd om door te rijden en dat de race gestopt moest worden. Enkele rijders kloegen zelfs dat de race vroeger afgevlagd had moeten worden.
Na een korte wachttijd om de regen te laten passeren, werd de race opnieuw gestart. De rijders kregen de positie op de grid die ze hadden tijdens de doorkomst na ronde 14. Het werd nu een sprintrace over 12 ronden en alle punten zouden verdeeld worden na de ingekortte race. Dit zou later nog tot discussies leiden over de verdiensten van sprint races t.o.v. gecombineerde races waar de resultaten worden samengeteld. De Grand Prix Commissie heeft gecombineerde races altijd geweigerd omdat dit te verwarrend zou zijn voor de fans en kijkers, ook al heeft de technologie intussen grote stappen vooruit genomen sinds die beslissing. Dorna’s goede on-screen graphics zouden gemakkelijk het gecombineerde resultaat van twee races tijdens de laatste race kunnen weergeven.
“De ingekorte tweede race betekende ook dat de rijders allemaal naar de zachte regenband overstapten en dit zou problemen opleveren.”
De ingekorte tweede race betekende ook dat de rijders allemaal naar de zachte regenband overstapten en dit zou problemen opleveren. Er was namelijk veel meer grip met de zachte regenband achteraan, terwijl de Michelin vooraan nog te hard was om bruikbare feeling te geven. Tijdens de eerste veertien ronden was er slechts één crash van Yonny Hernandez. In de sprintrace volgde de crashes mekaar snel op dankzij een foutieve inschatting van de grip achteraan waarna ze een beetje harder pushten omdat de race toch slechts 12 ronden duurde. De grip van de achterband overpowerde die van de voorband en de gevolgen zijn gekend.
Het voornaamste slachtoffer van deze misvatting over de banden was Valentino Rossi. De Italiaan was de sterkste tijdens de openingsronden en hij had reeds een gat geslagen. Maar toen dook hij de Stekkenwal 4km/u sneller in dan de vorige ronde en crashte hij. Rossi was helemaal aangedaan en vooral kwaad op zichzelf om zo’n kostelijke fout te maken. “Tijdens het hele weekend en alle oefensessies was ik zeer precies en maakte ik geen fouten”, zei Rossi achteraf. “Alle andere rijders maakten fouten, crashten, etc. Spijtig genoeg maakte ik net op het belangrijkste moment een fout. En het was extra spijtig omdat ik het geluid van de anderen niet eens hoorde en ik dus zeker al een goede voorsprong had.”
Rossi’s valpartij opende de deur voor Marc Márquez die achter Rossi zat en de Italiaan zag wegrijden. Márquez reageerde erg volwassen, liet Rossi begaan en zelfs toen Jack Miller voorbijkwam, bleef hij volgen en bouwde hij een veiligheidsmarge in. “Het was zo’n race waar je vooral veel punten kan verliezen, dus wilde ik koste wat kost finishen”, zei Marc Márquez achteraf. Zijn geduld werd beloond met een tweede plaats en een voorsprong in het kampioenschap van 42 punten op Rossi en 24 punten op Jorge Lorenzo.
Maar de echte overwinnaar van de dag was Jack Miller en het Marc VDS Estrella Galicia team. De Australiër heeft tonnen kritiek moeten slikken toen hij besloot om de Moto2 over te slaan en meteen van de Moto3 de overstap te maken naar de MotoGP-klasse. Niet in het minst dankzij een zwak rookie-jaar bij LCR Honda. Miller zag de overwinning als een kans om zijn criticasters op hun plek te zetten. “De overstap van Moto3 naar MotoGP was niet gemakkelijk, maar dit maakt duidelijk dat ik met een motor kan rijden en dat ik niet zomaar een idioot ben,” zei hij op de persconferentie. “Honda krijgt wat terug om op mij te gokken en alle kritiek te slikken.” De overwinning was ook een beloning voor Marc VDS en voor teammanager Michael Bartholemy. De Duitstalige Belg had Jack Miller drie jaar geleden al getekend voor de Moto2, al verkoos de Australiër toen om nog een jaartje extra in de Moto3 te rijden. Die contractbreuk stond een tijdlang tussen hen in, maar de wonde heelde snel toen HRC Miller bij het MarcVDS team plaatste aan het begin van het jaar. Bartholemy werkte hard om het geld bijeen te sprokkelen om twee motoren in de MotoGP-klasse te runnen en dat harde werk werd nu gerechtvaardigd.
“Ik was gelukkig met de negende plek tijdens de eerste race. Ik dacht ‘Shit!’ waarom moeten ze nu herstarten!”
– Jack Miller
Fans en journalisten waren er snel bij om Miller af te schrijven als een mislukt project en daarbij keken ze voorbij de vele factoren die het begin van de Australiër in de MotoGP bemoeilijkten. Hij rijdt op een Honda, mogelijk de meest fysiek veeleisende motor op de grid, en hij doet dat na een stevige crash waarbij hij zijn onderbeen blesseerde. Miller begint nu opnieuw in vorm te geraken en hij bedankte na de race Cal Crutchlow bij wie hij een week op het eiland Man kon verblijven en met wie hij ook 500km op de fiets afwerkte. Wat de critici dus niet zagen was de trage, maar constante verbetering die Miller de voorbije races geboekt heeft. Hij zit zelden nog bij de laatsten om over de meet te komen en in Barcelona finishte hij nog als tiende.
Na de rode vlag stelde Miller zich tevreden met zijn negende plaats. “Ik was gelukkig met de negende plek tijdens de eerste race. Ik dacht ‘Shit!’ waarom moeten ze nu herstarten!” Aldus Miller in de persconferentie. Hij moet duidelijk nog een lange weg bewandelen in de MotoGP, al is er nu oprecht reden voor optimisme. Toegegeven, de winst kwam er in ongebruikelijke omstandigeheden. Maar daar moest iedere rijder op de grid mee omgaan en dat deed Miller het beste. Hij moet dat vertrouwen nu meenemen naar de races in droge omstandigheden én naar volgende regenraces.
Vertrouwen, of liever het gebrek aan vertrouwen was ook voor Jorge Lorenzo het grote probleem. De rode vlag was een godsgeschenk voor de regerende wereldkampioen die op dat ogenblik op een negentiende plek reed. Na de restart kon hij nog een tiende plek opeisen en zes waardevolle punten scoren. Lorenzo was zich er goed van bewust dat hij die punten in de schoot geworpen kreeg. “Ik ging erop vooruit omdat anderen crashten, niet omdat ik ze inhaalde. Ik was niet competitief. Het was erg moeilijk voor me tijdens de eerste race, zeker toen het water maar bleef komen. Ik werd trager en trager.” Wat is Lorenzo’s probleem? Een deel is zeker te wijten aan zijn crash in 2013 waarbij hij zijn sleutelbeen brak. Teammanager Wilco Zeelenberg zei dat Lorenzo drie tot vier tienden verliest op het stuk waar hij zichzelf toen bezeerde. Als de weersomstandigheden daarbovenop nog eens verraderlijk zijn, wordt alles erger.
Maar Lorenzo heeft ook problemen om zijn rijstijl aan te passen naargelang het weer. “Als ik voel dat de voorkant geen grip heeft bij het remmen dan zie ik daar meer van af dan andere rijders omwille van mijn houding op de motor,” legde Lorenzo uit. “Ik kan niet meteen mijn rijstijl aanpassen, zeker bij het aanremmen van de bocht waar ik nog veel tijd moet winnen. Normaal gezien offer ik een bocht op om mijn bochtensnelheid hoog te houden. Maar als je geen bochtensnelheid hebt bij de apex, dan kan je dat niet. En dan verlies je nog eens snelheid bij het remmen. Als ik wel vertrouwen en feeling heb in de voorband, zoals in Motegi in de regen, dan ben ik wel de snelste. Maar als het vertrouwen er niet is, dan kan ik ook laatste zijn.” Dit is de zwakste schakel in Lorenzo’s ketting en daar zal hij snel een oplossing voor moeten vinden.
De gebeurtenissen tijdens deze wilde MotoGP kunnen wel eens beslissend zijn voor het kampioenschap, ook al staan er nog tien races op de kalender. Marc Márquez’ volwassen attitude werd rijkelijk beloond en Rossi’s crash werd hard afgestraft. Maar aangezien het al een verrassend kampioenschap was met veel crashes en DNF’s voor de toprijders, mogen we niemand afschrijven.
Check de grid girl photo gallery hier.
Interessante sportlectuur, maar nog niet voldaan? Meer GP-nieuws van schrijver David Emmett op motomatters.com. Zelfde kwaliteit, zelfde stijl, maar wel in het Engels.