Interview: Tom Lüthi, Moto3 Tom Lüthi is 35 jaar oud wanneer hij zijn helm aan de haak hangt. Na maar liefst 19 jaar in het Grand Prix circus, een 125cc wereldtitel en talloze race en successen in de 250GP, Moto2 en MotoGP, ruilt hij zijn racelicentie in voor een job als sportief directeur. We spraken hem tijdens de DutchTT en waren wel eens benieuwd hoe dat meeviel, een carrière als ex-racer.
Hoi Tom, hoe bevalt het je voorlopig aan de andere kant van de pitmuur?
Erg goed om eerlijk te zijn, al was daar ook zo goed al zeker van voor ik deze keuze maakte. De jongens bij Prüstel kende ik al jaren en ze hadden me al eerder gevraagd om sportief directeur te worden. En als je dan mag samenwerken met jongens als Carlos (Tatay) en Xavier (Artigas), dan is het echt wel een droom.
Sportief Directeur, wat mogen we daaronder verstaan?
Dat probeer ik zelf ook nog uit te zoeken. (lacht) Nee, ik ben zeker geen teammanager in de klassieke zin, maar ik functioneer eerder als link tussen de rijders en het management. In het verleden was ik al coach en mentor voor Jason Dupasquier die vorig jaar jammer genoeg verongelukte en die rol blijf ik sowieso vertolken naar de rijders toe. Er komt dus wel een gedeelte bij dat ik de noden van de rijders naar het management vertaal en vice versa.
Wat gaf de doorslag om deze job aan te pakken en niet verder te blijven racen? Als Belg maak ik dan graag de vergelijking met jouw oude tegenstander Siméon die nu wereldkampioen endurance is…
Wel, ik zal een comeback nooit uitsluiten, daarvoor is de racemicrobe te sterk. Maar na m’n jaar in de MotoGP en een laatste seizoen in de Moto2 had ik wel het gevoel dat de cirkel voor me rond was. Ik heb alles gegeven en ben ondanks talloze blessures, mentale stress, afgehaakte sponsordeals and so on tot in de hoogste klasse van de motorracerij geraakt. Voor mij is er geen “Wat als?’”meer en tegelijkertijd vertoef ik enorm graag in de Grand Prix paddock. Er waren zeker nog aanbiedingen bij de superbikes, endurance, nationale klassementen en ga zo maar door, maar ik vond dat ik de kans bij Prüstel niet kon laten schieten. En als ik toch nog eens op de motor wil rijden, dan kan ik dat nog steeds.
Ja ik zag op je Instagram dat je met een BMW S 1000 R rijdt in Zwitserland? Doen ze daar niet moeilijk over bij CFMOTO?
Ik heb al jarenlang een persoonlijke deal met BMW in Zwitserland en daar zie ik nu niet bepaald een conflict in, met alle respect voor beide merken. Eerlijk gezegd: momenteel is CFMOTO voor ons vooral een erg mooi logo en een prachtige sponsorkleur voor de truck en de racemotoren. Het merk heeft een directe link met KTM en ook voor de racemotoren loopt het contact dus via Oostenrijk. Ik ben wel heel benieuwd om ook eens met hun straatmotoren te rijden, al heb ik totnogtoe de kans niet gehad. De Moto3 paddock is ook net iets kleiner dan die van de MotoGP waar de sponsoren hun straatmoto’s kunnen uitstallen. BMW staat daar dan weer niet tussen, maar zij hebben een deal met Dorna voor de media laps. Zo mag ik voor de Zwitserse TV ook een rondje met de GoPro motor rijden op ieder circuit.
…En zo zit het circuit er weer vers in en kan je het verder bespreken met je piloten?
Exact, al rijden zij natuurlijk al eerder de vrije trainingen. De meeste circuits zitten trouwens nog heel vers in het geheugen, op Assen heb ik tenslotte ook ontelbare rondjes gereden.
Vind je het een speciale baan? Wat is je meest memorabele moment hier uit je eigen carrière?
Daar moet ik even over denken… Ik vind het sowieso een speciaal circuit omdat het al sinds het begin meedraait in het Grand Prix circus en omdat het door de jaren heen ook serieus werd aangepast. Een moment dat ik hier trouwens nooit zal vergeten is dat ik hier ooit gereden heb met een stevig geblesseerd sleutelbeen. Ik was gecrasht in de trainingen en had een duidelijke krak gehoord. Het was zoals een jonge twijg die wel wilde breken, maar niet in één keer afknapte en dus nog aan elkaar hing. Vandaag de dag zou dat een enkele rit richting hospitaal betekenen, maar toen was het gewoon even tanden bijten tijdens de medische controle, een pijnstiller slikken en opnieuw de motor op. Ik heb gereden, ben opnieuw gecrasht en toen was het tijd voor een operatie en een titanium plaatje dat nog niet zolang geleden pas verwijderd werd.
Ouch. Praat je ook over zo’n dingen met jouw piloten?
Eerlijk gezegd niet. Het contact met Carlos en Xavier is echt wel gefocust op de trainingen, kwalificaties en races. We overlopen de afstelling van de motor, het circuit, de weersomstandigheden, tactiek en ga zo maar door. Over hun fysieke training wordt uiteraard ook wel gesproken, al zijn de jongens momenteel in topfitte staat. Hun botten zijn nog iets soepeler als de mijne. (Lacht).
Wat mogen we voor de aankomende races van hen verwachten?
Redelijk eenvoudig: we willen de barrière richting de top verder slopen. We kunnen constant top-10 rijden in de meest competitieve klasse ter wereld en momenteel bezetten we plaatsen 9 en 10 in het klassement. Xavier heeft vorig jaar bij Leopard laten zien dat hij races kan winnen (Hij pakte de overwinning in Valencia nvdr.) en ook Carlos liet dit jaar met z’n derde plek in Maleisië zien dat hij z’n plek hier verdient. Er is een gezonde competitie tussen de jongens en ik denk dat de battles op het circuit voor zich spreken. Uiteraard is het altijd close racing en geluk speelt zeker ook een rol, maar ik ben ervan overtuigd dat we in de komende races nog aanspraak gaan maken op podiumplekken.
Alright Tom, veel succes!
Bedankt!
