Aaaaaah MotoGP! Het begon allemaal in het mooie jaar 2000 met de eerste versie. Nu niet echt meer te vergelijken maar toen een openbaring voor mezelf. De graphics, de gameplay en zelfs het geluid van de huilende tweetakten, het zat allemaal snor. Het was dan ook het begin van een zeer lange reeks. MotoGP2, 3, 4…etc tot 24. Waren ze allemaal goed? Nee. Waren ze allemaal slecht? Ook niet. Soms maak ik me toch bedenkingen bij de ontwikkeling van race games in het algemeen.
Tekst: Philippe ‘Ik ben niet verslaafd aan games, ik heb het gewoon nodig’ Madou / Woefie-Art
Screenshots: MotoGP 2024
MotoGP moest het de laatste jaren afleggen tegen de Ride reeks. Betekent 2024 de ommekeer?
Telkens er een game uit komt en een absolute knaller is kan je niet anders dan aftellen naar het moment waar ze het compleet gaan verkloten en gaan verkorven bij de adepten van het genre. Ik ben zelf afgehaakt bij MotoGP 14. Het voelde niet meer alsof de slicks in het tarmac beten. Je kon niet meer inschatten waar de grip het voor bekeken ging houden en je schaamteloos jouw controller de muur op smeet omdat je in de laatste bocht net te veel wilde en je jouw ego finaal de kop insloeg en de ultieme virtuele kroon van “King of the nerds” zag verdampen in een nevel van schaamte. Niets van dat! Onverklaarbaar de voorkant kwijt! Zomaar plotsklaps de achterkant lowsiden of highsiden! Om nog maar te zwijgen over die AI die jou vlotjes torpedeerde in een vlaag van agressie terwijl deze overduidelijk 2 seconden geleden voor jouw neus nog de grindbak in ploegde. Nee…ik had het gehad met die rommel. Ik stapte over op “Ride”. Alleen straat motoren en enkele fabrieksfietsen met een allegaartje aan straat en officiële circuits. Nieuw is beter! Of niet? Zoals ik al zei, het moment dat alles achteruitgaat met game series moest nog komen. Maar bij Ride viel het best mee. Elke nieuwe uitvoering bracht iets leuker en iets veranderde waar je vertrouwd mee was en je je aan moest aanpassen. Ondertussen blijft MotoGP15 zijn ding doen. Ik let er niet meer op. Zoals een hond tegen zijn drol zegt na afhandeling: “ik ben er klaar mee, kuis maar op.”
En toen dropte Arno een doosje in mijn schoot waar “MotoGP24” op stond. Hmm…. Awel makker, ik zal er zelfs een review over pennen over die zooi, ha! Mijn verwachtingen waren niet hoog. Ik had door de jaren wel enkele demo’s gedownload van de 20 en 21 als ik me goed herinner. Die waren terug wat beter maar toch…niet boeiend genoeg. Allez dan, here we go.
Eindelijk opnieuw realistisch racen, en dan moeten we het nog hebben over de graphics…
Ik quote mezelf even: “Holy monkeyballs! Die graphics zijn de max!!” Dit belooft alvast goeds. Maar overtuigd was ik nog niet. Beginnen bij het begin. Je maakt zoals steeds je eigen rijder aan, zowel van outfit als lichaamsbouw en rijhouding. (Super, kan ik mezelf wat gespierder en knapper maken en een perfecte bochtenhouding geven!) Je start een nieuw seizoen waarbij je keuze krijgt uit verschillende teams. Ik kies zoals elke vrouw gewoon het team met de mooiste kleuren…ik bedoel als über-mannelijke graficus het meest esthetisch voorziene team! In deze klasse ben je voorzien van een minimum aan elektronica. Ik startte het spel op met een absoluut minimum aan rijdershulp mits ik op de meeste race games op “pro” rij. Niet dat ik erg goed ben maar hoe moeilijker de leercurve hoe leuker het later wordt, geloof me.
De race start. Koppeling in (ja hoor! R2 knopje!), gas tegen de stuit en als de rode lichtjes uitgaan de koppeling laten schieten en weg zijn we. Gelieve dit niet toe te passen bij jouw vertrek thuis naar het werk. Kansen zijn reëel dat uw zuurverdiende MT-07 of Z650 eindigt in de laadbak van “de klussenier” aan de overkant en dit alles zonder zijn schuifdeur zelfs te openen op voorhand. Instant gevoel na de start? Heerlijk! Wat eenn sturen is me dat. Je neemt de apex exact waar je hem wilt aansnijden. Je voelt bij wijze van spreken het asfalt door de controller, dit voelt als thuiskomen. Het is zo goed dat je kan inspelen op het wegglijden van de achterkant. Dit is terug leuk! Slipstreamen is van erg groot belang in de Moto3, zowel in het echt als in het spel, dat leer je snel en maakt het ook interessant om die enkele plaatsen goed te maken. Ik koos voor een kort seizoen met 4 tot 6 laps per race, je elimineert gewoon enkele circuits uit het officiële seizoen en reduceert het aantal rondes, en eindig zo als 2 in het kampioenschap. Niet slecht als start! Laten we ook niet vergeten dat de “rewind” functie jouw grote vriend is en je dus elke crash kan terugspoelen en wegwerken alsof er niets gebeurd is.
Gameplay is het sleutelwoord voor MotoGP 2024
Met zo een resultaat plaats je je automatisch kandidaat voor een Moto2 team voor komend seizoen. Ik kies ons nationaal Marc VDS team en ga ervoor. Hola! Dit gaat al een pak harder uiteraard. Maar opnieuw, een perfecte balans, heerlijk sturen en erg gecontroleerd het gas erop. Met de Moto2 moet je alvast (zonder te veel rijhulpjes) met duidelijk meer fingerspitzengefühl te werk gaan. Wat het eigenlijk nog leuker maakt, je kan een bocht door glijden waar nodig of het gas erop houden waar de rest er even af gaat. Voelt echt geweldig goed. De circuits blijven dezelfde uiteraard dus je went gewoon aan grip en snelheid en rempunten. Beetje bij beetje komt het podium in zicht. Ik werk mijn seizoen af op de 3de plaats! Wederom blij met de gameplay.
En dus geraak ik in de klasse der klassen. De ultieme heerschappij op twee wielen. De “heb je geen 3 ballen, blijf dan al maar thuis”- MotoGP! (Ik weet het, voor het eiland Man heb je er 4 of meer nodig). Ik kies voor het GASGAS team van het nieuwe Acosta-geweld en maak me klaar voor de start. Ik regel absoluut niets van vering, elektronica of banden. Ik ken er niets van en het boeit me niet. Ik rij wel zoals ik de motor krijg. De lichtjes gaan aan, de toeren knallen de lucht in en ik focus op de koppeling. Go!! Wat is dit?? Wat een raket! Ik rem mij de eerste bocht compleet onderuit. Volgens mij was ik aan het remmen terwijl mijn voorwiel nog boven het tarmac zweefde. Even terugspoelen, komt goed. En daar lig ik terug. En opnieuw. En nogmaals. Bloeddruk stijgt, zweethandjes komen op. En ik kom eindelijk de eerste bocht door op een complet verkeerde lijn en rem me dan los op mijn muil en neem in mijn val Acosta zelf (sorry makker) en MM93 (die moet niet zeveren) mee. Ik krijg dan ook meteen een long lap penalty aan mijn broek. Ik begin opnieuw en merk dat de motor op zich onder volle acceleratie geen hol wil draaien (tuurlijk niet als je 250pk loslaat). En bij het aanremmen met vol remvermogen deze ook geen bal wilt insturen ( uiteraard als je van 350 naar 60 afremt). Dit kan toch niet. Ik was zo goed bezig. Geen stress, ik probeer gewoon even wat meer elektronica. Nee, helpt niet echt. Of een ander team. Nee, ook niet makkelijker. Ik geef het gewoon meer tijd. En dat is wat je moet doen volgens mij. Ik sta nog helemaal nergens in de MotoGP klasse. Hoe overtuigend ik in de Moto3 en Moto2 naar een podium kon meedingen, hoe hopeloos slecht ik ben in de topklasse.
Conclusie
Ik moet mij erbij neerleggen dat dit spel mogelijks het beste MotoGP spel is ooit. Het realisme van racen ten top. Een speler wordt zo gewoon aan het ontbreken van inertie mits het een spelletje is dat als de makers het erin verwerken je even het noorden kwijt bent. Uiteraard leg je die KTM niet van oor op oor aan 220 per uur. Ik trek mijn oude ZX-7R ook niet met het gas open “vlotjes” Blanchimont in op Spa. Je ziet me op de beelden duidelijk met beide handen de rechter clipon naar binnen trekken om die linkse bocht aan te snijden. Inertie heet dit. En zo is het. Ook in MotoGP24. Ik heb nog een hele hap te leren maar om eerlijk te zijn. Het is niet erg, het is het absoluut waard!