MaxxTest: Moto Guzzi V85TT

V85 Tutto Terreno

Guzzisti zullen het niet graag horen, maar het ooit zo roemruchte merk uit Mandello del Lario heeft de voorbije jaren veel belangstelling verloren. Je begrijpt dus dat er wat commotie was toen Moto Guzzi plotseling uitpakte met de V85TT. De kleine allroad schept hoge verwachtingen met zijn aparte looks en daarbovenop beschikt hij als enige in zijn segment over een cardanas. Bij de voorstelling van het prototype op de EICMA in 2018 waren de reacties meteen laaiend enthousiast. Wordt dit het model dat Moto Guzzi eindelijk terug op de kaart zet? Een eerste test op de mooie baantjes van Zuid-Sardinie moet duidelijkheid brengen.

Tekst: Leo De Rijcke
Foto’s: Moto Guzzi

Voor puristen is Moto Guzzi niet enkel een van de oudste Italiaanse merken, het is het enige echte. In tegenstelling tot andere Italo-merken worden zo goed als alle onderdelen vervaardigd in de fabriek in Mandello. En wat ze zelf niet maken, wordt aangekocht bij leveranciers uit de buurt. Denk bijvoorbeeld maar aan de Lafranconi uitlaten die al sinds 1928 onlosmakelijk aan Guzzi verbonden zijn. De laatste jaren kreeg het gevleugelde merk echter flinke klappen van de Euro-emissienormen. De V7- en V9-modellen hielden het merk overeind, al was er verder weinig nieuws te melden.

Don’t call it a scrambler

Dat moet compleet veranderen met de V85TT. Niet alleen moet de motor het merk doen heropleven, de Guzzi PR-jongens willen een nieuwe klasse hoogpoter creëren en die krijgt de naam ‘Classic Enduro’. We gokken dat de PR-dienst oogkleppen op had toen een ander Italiaans merk in 2014 al uitpakte met een Scrambler. Daarbij moeten we wel zeggen dat de Guzzi een stuk completer is uitgerust en bovendien aanspraak kan maken op z’n eigen voorgeschiedenis.

‘Classic Enduro’, oftewel de beter uitgeruste Scrambler. De geschiedenis herhaalt zichzelf.

Midden jaren ’80 reed Claudio Torri, een jonge Italiaanse architect uit Bergamo, mee in de Parijs-Dakar op de V65TT Baja. Eén blik op archieffoto’s van toen volstaat om te zien waar de ontwerpers de mosterd haalden voor de V85TT, al gaat die laatste een stuk verder.
Hij moet immers voldoen aan alle kwaliteiten van een moderne allroad. ‘Tutto Terreno’ is de uitdrukking die de Italianen regelmatig in de groep gooien, al zeggen ze er ook wel bij dat het eerder gaat om een softroader. De V85TT biedt karakter en uitstraling, kan vlot wat grind- en bospaadjes aan, maar is vooral geschikt voor comfortabele woon-werk- of toerritjes.

Claudio Torri op z’n V65TT.

Compleet nieuw motorblok

Wie Guzzi zegt, denkt aan een dwarsgeplaatste V-twin en je zou durven verwachten dat de 850 verder borduurt op het blok dat we kennen uit de V9. Toegegeven, de boring en slag van de cilinders zijn gelijk, maar daar stoppen de gelijkenissen. Het blok werd vanaf 0 ontworpen met veel aandacht voor efficiëntie. De interne wrijving werd geminimaliseerd en er werden een aantal ‘moderne’ (voor Guzzi) snufjes toegepast, zoals titanium inlaatkleppen, lichtere zuigers, aluminium nokken, en ga zo maar verder. Samengevat: Guzzi’s oeroude traditie werd deels overboord gegooid voor een lichter en beter draaiend geheel.

80pk en 80Nm zijn nochtans geen cijfers die tot de verbeelding spreken, al was het de mensen van Guzzi daar ook niet om te doen. Ze wilden vooral een eenvoudige, bruikbare motor die zowel op het onverharde als op asfalt zijn vermogen ten volle benut. Dit is een tendens die al merkbaar was op de EICMA: er wordt ingezet op middenklasse allroads met beperkte motorprestaties, maar wel met een optimale gebruiksvriendelijkheid.

Klassiek design, moderne uitwerking

Wie de V85TT goed bekijkt, ontdekt een combinatie van klassiek Guzzi lijnenspel met een erg mooie, volumineuze tank en een prachtig afgewerkt stalen buizenframe. Vooral in de dualtone uitvoering blinkt het rode kader uit, niet in het minst omdat ook het achterframe en de ophanging van de koplamp plus windscherm uit buizen gemaakt werd. In tegenstelling tot de vogelbek van moderne allroads heeft de TT een echt endurospatbord, aangevuld met sobere handkappen. Verder zien we ook een hoop modernere kenmerken zoals de welving van het windscherm, de strak gefreesde koelvinnen en de excentrische schokbreker achteraan. Die zit trouwens voor het eerst op een Moto Guzzi aan de rechterzijde.

Een erg herkenbaar detail van de V85TT is de nieuw ontworpen koplampunit. De designers gingen voor klassieke dubbele rondingen, gekoppeld aan moderne full LED-technologie. Wie goed kijkt, ontdekt centraal tussen de koplampen een DRL-strip die de adelaar van Mandello moet symboliseren. Dit kenmerk werd intussen trouwens gepatenteerd en hoewel de PR-jongens niets officieel bevestigden, mogen we ons in de nabije toekomst aan nog twee modellen met een 850 blok en zo’n adelaar in de koplamp verwachten.

Aprilia’s knowhow

Om verder te gaan op het moderne aspect van de V85TT komt er ook een portie elektronica aan te pas. Het is geen geheim dat er redelijk wat knowhow van Aprilia geleend werd bij het ontwikkelen van deze Tutto Terreno en dat zien we o.a. terug in de aanwezigheid van een ride-by-wire gashendel, tractiecontrole en een ABS die stuk voor stuk gekoppeld zijn aan één van de drie rijmodi. Rijders hebben de keuze tussen Road, Rain of Offroad, waarbij de namen voor zich spreken.

Op de zonnige testdag in Sardinië, verkies ik de Road-modus en zwier m’n been over het zadel. Met een zithoogte van 830mm is de Guzzi niet te groot, niet te klein, met een rechtop rijhouding en een voldoende ruime kniehoek. Het zadel is goed gepolsterd en loopt vooraan hoog op tegen de tank. Ik heb voldoende ruimte om me te verzetten en een aangename extra vind ik het verhoogde kussentje dat net wat meer ondersteuning biedt aan je onderrug.

Geef toe, zo’n karakterkop ontmoet je niet iedere dag.

Het brede stuur staat nogal hoog gemonteerd en ligt zowel zittend als staand goed in de hand. Het is voorzien van simpele Domino stuurknoppen en handvaten (dus geen Chinees plastic!). Links zien we enkel de standaard cruise-controle naast knopjes voor de knipperlichten, toeter en grootlichten. Door de dashboardmenu’s scrollen doe je voortaan dus met je rechterhand. Niet mijn voorkeur, kwestie dat je moeilijker informatie kan checken als je aan het gashendel draait. Onder het grote fumé windscherm zit een kleuren-TFT dashboard waarop alle gebruikelijke informatie overzichtelijk wordt weergegeven.

Het mooigevormde windscherm lijkt klein, maar werkt perfect.

Met de tripmeter op 0, tik ik de versnellingsindicator in z’n 1 en vertrekken we voor een goede 130km bochtenplezier. Dit wordt aangevuld met de volledige 200 meter offroad, kwestie dat we ook wat ‘Adventure’-foto’s hebben.

Klaphelmpje open, toeren maar!

Tijdens een rustige aanloop naar de fotoshoot focus ik op de toerkwaliteiten van de Guzzi. Het mooigevormde windscherm lijkt klein, maar werkt perfect. Met mijn 194cm ben ik veruit de grootste testrijder van ons gezelschap en ik had nooit last van rijwind of vervelende turbulenties. Het windscherm is met een inbussleutel qua hellingshoek instelbaar al had ik daar geen behoefte aan en ook het grotere windscherm – waarmee een Nederlandse collega rondreed – is een optie die ik zou mijden. Sterker nog, de hogere optie zorgde voor windgebulder. De handkapjes zijn trouwens standaard, verwarmde handvatten zijn optioneel.

Even m’n handtekening achterlaten op het asfalt met behulp van het voetsteuntje.

Hoewel onze CEO me had opgelegd dat dit ABSOLUUT GEEN MaxxPresentatie met vonken uit de voetsteunen, kneedowns, burnouts en wheelies was, gaat dat advies vlotjes overboord zodra de eerste bochtencombinatie zich aandient. Het enorm soepele motorblokje biedt genoeg koppel om al vanaf 2.000 toeren krachtig de bocht uit te accelereren en over Brembo’s reputatie qua remmen moeten we ook niet discussiëren. De Guzzi laat zich ontzettend vlot de bocht insturen. Van links naar rechts overgooien lukt met twee vingers in de neus en op de stabiliteit onder hellingshoek kan ik niks aanmerken. Je zou het misschien niet zeggen als je deze ‘basic’ motor (zeker in z’n ietwat saaie grijze kleurstelling) ziet staan, maar hij hoort thuis bij het betere gooi- en smijtmateriaal.

Ook Metzeler en Brembo leverden goed werk.

De Kayaba-demping – waarschijnlijk het enige niet-Italiaanse onderdeel op deze motor – biedt veel rijcomfort en vertrouwen in de bocht. Enkel als we echt het tempo opdrijven en hard beginnen te pushen, zit de grondspeling aan haar limiet. Ik noteer trouwens een extra pluspuntje voor de Metzeler Tourance Next bandjes die op het asfalt goed uit de verf komen.

Wie Italiaanse twins associeert met koppig bokken in lage toeren en een vingertje op het koppelingshendel aan rotondes kan gerust slapen.

Hoe langer we rijden, hoe meer ik onder de indruk ben van het motorblok. Een krachtpatser zal het nooit worden, maar moet dat? Ik kan me perfect voorstellen dat de gemiddelde toerrijder nooit meer power nodig heeft. Veel belangrijker is de perfect doseerbare gasrespons. De motor reageert enorm accuraat op de bewegingen van m’n rechterpols, ook als ik bewust schakellui rij. Zelfs in heel lage toeren trekt het soepele blokje zich vlot op gang en dat gaat lineair door tot een stuk boven de 7.000 toeren. Ik reed meestal tussen de 4 en de 6 op de toerenteller, maar ook daaronder blijft de tweecilinder erg soepel en gebruiksvriendelijk. Wie Italiaanse twins associeert met koppig bokken in lage toeren en een vingertje op het koppelingshendel aan rotondes kan gerust slapen.

Grote tank + laag verbruik = gigantische actieradius.

De 130 testkilometers vliegen voorbij en aan het einde van de rit ben ik vooral geïmponeerd door van de stuurkwaliteiten van de V85TT, alsook van zijn lage verbruik (5,5l/100km op het dashboard bij sportief rijgedrag op B-wegen). Hoewel ik eerst nog vreesde voor een topzwaar stuurkarakter met de dikke 23l tank, had ik hier nooit problemen mee. Integendeel, deze kamelenbult was na 220km goed doorrijden nog steeds goed voor meer dan 200km actieradius. U leest het goed: 220 km, want na de officiële testrit, kon ik onze voorrijder overtuigen om er nog een stukje extra aan te breien. Zo kon ik als onervaren zandhapper nog een tiental offroadkilometers rijden waarbij de Guzzi zich toonde als een typische dualsport. Voor het betere endurowerk blijft hij te zwaar en heb je sowieso stevigere noppenbanden nodig, al vormen gravelpaden en grindbaantjes geen probleem. Net zoals 80 procent van de andere allroads dus.

De Afrekening

We hadden het op voorhand misschien niet durven verwachten van Moto Guzzi, maar de V85TT is een eigenzinnige coup op de allroad middenklasse. Nee, je moet geen motorcross-jumps of Dakar-drifts verwachten. Laat dat maar over aan de KTM’s of Yamaha’s. Guzzi pakt de zaken wat ongecompliceerder aan. De combinatie van klassiek Italiaans design, een breed inzetbaar motorblok en een goed uitgebalanceerd rijwielgedeelte is weinig vernieuwend, maar de jongens uit Mandello slagen erin om dit te koppelen aan een betaalbaar prijskaartje en moderne elektronica. Voor amper € 11.715, of € 11.915 (dualtone) haal je deze pretentieloze allroad al in je garage.

De V85TT is geniaal in zijn eenvoud.

Opties

De motor is verkrijgbaar in twee versies. De standaardoptie met Metzeler Tourance Next rubber is meer straat-georiënteerd en verkrijgbaar in drie kleuren: blauw, rood en grijs met zwart kader. De premium-versie is slechts 200 euro duurder. Daarvoor krijg je de dualtone kleurstelling met rood frame en een iets chiquer zadel. De meerkleurige uitvoering staat standaard op Michelin Anakee Adventure rubber, wat iets meer offroad-gericht is.

Packs:

De V85TT is beschikbaar met 3 verschillende optiepakketten. Er is het Touring Pack waarbij je een set zijkoffers, een topkoffer, LED-verstralers, een groter windscherm, een middenbok en valbaren krijgt. Het Sport Adventure Pack omvat een Arrow uitlaatdemper, valbaren, inklapbare spiegels en instelbaar Öhlins vering. Het Urban Pack bestaat uit een middenbok, een alarmsysteem en zijkoffers. Bij zowel het Touring als Urban Pack krijg je ook nog de MIA App toebehoren zoals hieronder beschreven.

Elektronica

Het ABS en de tractiecontrole zijn niet apart instelbaar, maar passen zich aan aan de gekozen rijmodus (Road, Rain, Offroad). In de offroad-modus wordt het ABS achteraan automatisch uitgeschakeld, vooraan kan het ook handmatig uitzetten. Verder beschikt de motor over cruise controle. Leuk weetje: de ECU is identiek aan die van de Aprilia RSV4.

Moto Guzzi MIA

Als er één ding is waar de Piaggio Group echt vooruitstrevend in is, dan is het wel in de ontwikkeling van hun multimedia systemen. Al in 2011 waren de merken Piaggio, Aprilia, Vespa en uiteraard Moto Guzzi voorzien van het Piaggio Multimedia Platform en nu komt daar ook de Moto Guzzi MIA app bij. Deze applicatie geeft niet enkel info over je motor, maar vervangt ook je GPS-toestel en intercom in één klap. Via Bluetooth maakt je telefoon contact met het dashboard van de motor, waardoor het GPS-signaal van je smartphone gebruikt wordt voor de navigatie-aanwijzigingen op het dashboard. Tegelijkertijd kan je via Bluetooth connecteren met een simpel headsetje waardoor ook een duur intercom systeem overbodig wordt. Je hoeft enkel de gratis app op je smartphone te installeren, voor de navigatie moet je wel de MIA-dongle en installatiekit aankopen t.w.v. 163 euro (inclusief een abonnement voor 3 jaar). Wil je vervolgens nog eens een driejarig abo aankopen, dan kost je dat 20 euro – 55 cent per maand.

De V85TT zet Moto Guzzi terug op de kaart. De Italiaan combineert stijl met praktische inzetbaarheid, een laag verbruik, moderne technologie én een onderhoudsvrij cardanas. Terwijl andere merken focussen op sportieve prestaties of offroad potentieel, is dit de sympathieke toerist waar iedereen mee uit de voeten kan.
maxxFactor
83
rijplezier
80
gebruiksgemak
90
prijsfactor
82
wheeliemachine
66
bochtmeister
75
pluspunten
Vlot stuurkarakter
Gigantische actieradius
Prijs/Kwaliteit, niet in het minste omwille van de mooie afwerking
minpunten
Breed uitstekende duo-voetsteunen
Beperkt dealernetwerk in de Benelux
Meer power was welkom voor wie gepakt, gezakt en met passagier op reis vertrekt.
79
maxxscore