Wie de vorige artikels over ‘die van ons’ gelezen heeft, weet dat Jane, Renaud en ik wat kilometers gemaakt hebben op zogenaamde ‘neo-retro’s’. Zeg maar, motoren met moderne looks en een oude ziel. Veel tijd hadden we niet nodig om in te zien dat ik met de XSR 700 het neusje van de zalm gekozen had op gebied van rijkarakter. Nee, de W800 en de Scrambler waren geen partij voor mijn vriendelijke doch flitsende XSR 700. En het ultieme bewijs daarvan, was de Yamaha-day op het circuit van Mettet.

Tekst: Arno Jaspers
Foto’s: Marc Bossiroy

“Wanneer ik in de pitlane omsingeld ben door een kudde R6’jes begin ik me af te vragen of dit wel zo’n goed idee was…”

Je zal me zelden of nooit horen zeggen dat een bepaalde motor ongeschikt is voor circuitgebruik, al moet je daar uiteraard wel wat kanttekeningen bij plaatsen. Op een motor met een rotslechte zithouding, een gebrek aan grondspeling en evenveel pk’s als een elektrische grasmaaier kan een circuitdagje flink tegenvallen. Op de zithouding van de XSR kan ik weinig opmerken, maar dat de grondspeling en de pk’s beperkt zijn (in vergelijking met andere rasechte circuitbakken), staat vast. Toch is het pas wanneer ik in de pitlane omsingeld ben door een kudde R6’jes dat ik me begin af te vragen of dit wel zo’n goed idee was…

{openx:14}

Zal het snelheidsverschil niet te groot zijn? Zijn de antennes op de voetsteuntjes niet erg lang? Houden de Pirelli retro-bandjes het wel uit? En wat met de remmen en de vering? Welgeteld 10 minuten zijn nodig om uit te vinden dat het allemaal zorgen voor niets zijn. Net zoals de XSR me op de weg gerust kon stellen met het pittige, niet overdreven krachtige motorblokje, slaagt ze er hier in om me vol vertrouwen van bocht naar bocht te loodsen en onderweg nog wat te spelen met de minder ervaren R6-rijders. Nee, m’n ogen draaien niet rond in hun kassen van de overdreven snelheden of hellingshoeken, maar aan fun is er geen gebrek.

Bon, ik ben hier uiteraard niet voor de fun, ik ben hier om te werken. En zo’n circuittest is bovenal geschikt om de plus- en minpunten van een motor snel aan het licht te brengen. Te beginnen met een woordje lof voor de Pirelli Phantom Sportscomp banden. Die vallen vooral op door hun ‘retro-geïnspireerde tekening’, wat in de ogen van menig circuitrijder blijkbaar gelijk staat aan de grip van een bananenschil. Al sinds ik de motor mocht oppikken bij Yamaha, wordt ik door andere motards aangesproken op de vreemde schoentjes van die van ons en omdat het profiel redelijk vreemd is, denkt iedereen meteen dat ze geen grip bieden. Bullshit dus, want de rubbercompound is goed en op circuit is er grip zat.

Minder goed is dat ik door die grip tijdens de eerste sessie constant met de voetsteuntjes aan de grond zit. Geen wonder, want onder de steuntjes hangen nog antennes van een centimer of drie. Eens ik ze eraf heb gehaald is het minder problematisch, al is de grondspeling van de XSR duidelijk voorzien voor straatgebruik. Aan de linkerkant moet de zijpikkel er dus een beetje aan geloven, terwijl rechts het beschermblikje rond de uitlaat een klein schaafwondje oploopt. Achja, ze overleeft het heus wel.

Hoe langer we rijden, hoe meer ik me herinner dat het leuker is om snel te rijden met een trage motor, dan traag te rijden met een snelle motor. Beetje bij beetje kan ik de limieten van die van ons aftasten en zolang het circuit krap draait is er geen probleem. Pas wanneer we de laatste linkse haarspeld inruilen voor het rechte stuk, is de lol er af. We worden langs alle kanten ingehaald, de versnellingsbak begint nu en dan tegen te sputteren tussen 3de en 4de en het snelheidsgevoel dat je hebt op de rest van het circuit, verandert plotseling in een traagheidsgevoel…dat gelukkig weer verdwijnt zodra we de eerste linkse insteken. Tsja, dit was te verwachten zeker? Na een paar sessies leer ik dat de versnellingsbak vooral zachtheid nodig heeft en vanaf dan miste die van ons geen enkele versnelling meer. Zoals wel vaker lag het probleem aan het verbindingsstuk tussen stuur en zadel…

“Zolang je zuiver en gecontroleerd met het gashendel omspringt is er nooit een gebrek aan stabiliteit. Zelfs niet op circuit met een knie aan de grond en vonken uit de voetsteunen.”

Net zoals we op voorhand zouden verwachten dat de soepele vering tijdens deze test door de mand zou vallen. Jawel, Yamaha heeft gekozen voor een erg zachte veringsetup en jawel, dat merkt het kleinste kind vanaf de eerste wielomwenteling…maar om nu te zeggen dat het zo storend is? Misschien ben ik na een paar maanden gewend geraakt aan de sofa-vering van de XSR 700, al kan ik echt niet zeggen dat er sprake is van een constante instabiliteit. OK, die van ons durft al eens met haar kont te schudden als ik iets te hevig door de bocht ga. Zolang je zuiver en gecontroleerd met het gashendel omspringt is er echter nooit een gebrek aan stabiliteit. Zelfs niet op circuit met een knie aan de grond en vonken uit de voetsteunen.

Of ik deze circuittest het hoogtepunt van m’n relatie met die van ons vind? Zonder twijfel. Spijtig genoeg is het hoogtepunt ook het eindpunt, want vadertje Yamaha-België heeft er genoeg van dat zijn dochter optrekt met de MaxxMoto-nozems en dus moet ze terug naar de thuisgarage. En wat nu? Ander en beter, strakker en heter! Maar dat is voer voor een volgend artikel…