Toen Harley-Davidson, dé cruiser specialist uit Amerika, vorig jaar twee modellen lanceerde met sportievere inslag, wisten wij meteen wat gedaan. Het circuit op met die handel! Maar niet voordat we eerst de mouwen van onze jeansvestjes afsneden en de Cartoon Guy de opdracht gaven om ze te verfraaien met onze eigen MaxxColours. Vergeet Sons Of Anarchy en Harley and the Davidsons. Wij brengen je…

 Tekst: Renaud ‘Grasshoppa’ Amand
Foto’s: Peter ‘Red neck’ Naessens

MaxxBikerz!

Harley-Davidson is niet aan zijn proefstuk toe als het op ‘sportieve’ motorfietsen voor de Europese markt aankomt. In het verleden presenteerden ze reeds de Street Rod, op basis van het heerlijke, samen met Porsche ontwikkelde V-Rod vierklepsblok. Later kwam er de XR1200 tweeklepper, maar beide modellen genoten weinig bijval bij het grote publiek. Nochtans staat de V-Rod in mijn geheugen gegrift als de fijnste Rod ooit gebouwd. Ergonomisch verantwoorder dan de andere V-Rod varianten, meer grondspeling en destijds ook flink goedkoper. Verkopen deed hij jammer genoeg niet goed. Ook de XR1200 was ondanks zijn beperkingen een leuk ding en die knipoog naar de XR750 flat tracker vond ik qua esthetiek persoonlijk zeer geslaagd. Helaas ging de doorsnee motorrijder die nog geen klant was bij H.D. niet massaal overstag, terwijl de echte liefhebbers traditiegetrouw bij de Sportsters en Dyna’s bleven. Ook de XR was helaas geen lange carrière gegund.

Deze keer gooit Harley het over een minder extreme boeg en proberen ze op twee verschillende manieren te dingen naar de gunsten van de iets sportievere klant. De nieuwe Roadster enerzijds, werd gebaseerd op de Sportster 1200 maar vervolgens vooral ergonomisch en optisch onder handen gepakt. Het zadel staat hoger, het stuur veel lager, de voetsteunen centraal en dat zorgt er in combinatie met de fraaie, gegoten wielen (19” vooraan en 18” achteraan) voor dat hij er uitziet als een motor die zich wel wil laten strikken voor een potje sturen. Uiteraard is het geen supernaked, maar de 43mm upside-down voorvork en de dubbele schijfremmen met door Brembo gemaakte remklauwen geven hem toch een zekere ‘street cred’.

 

 

“Qua uiterlijk vertoon zeker ‘the meanest mofo in town’ als je het mij vraagt, met zijn ronde stuurkuipje, goudkleurige gietwielen, dreigende zwarte lak en open luchtfilter.”

Anderzijds is er de Low Rider S. Die wordt gecatalogeerd als een ‘factory custom’, maar dan met een heel nieuwe betekenis: rauw en krachtig. Qua uiterlijk vertoon zeker ‘the meanest mofo in town’ als je het mij vraagt, met zijn ronde stuurkuipje, goudkleurige gietwielen, driegende zwarte lak en open luchtfilter. Die zuigt de lucht aan voor een Screamin’ Eagle Twin Cam 110 motorblok. Zegt je weinig? Geloof me vrij, wanneer er schreeuwende arenden aan te pas komen, dan zit er snee op. Dik blok dus, gecombineerd met opnieuw Brembo ankers maar dan met elk vier zuigers vooraan, aangevuld met een ergonomie en geometrie die nauwer aansluit bij wat je verwacht op een Harley. Handen hoog en bips laag dus, met een lui onderuit staande voorvork.

Hoe kom je er op?

“Gaan jullie daarmee het circuit op?” We zijn de motoren nog maar aan het uitladen en de eerste vraag met ongelovige ondertoon is reeds ons deel. Er zouden er die avond en de volgende dag nog veel volgen. De vijftiger gaat hoofdschuddend verder: “Ik heb zelf ook een Harley, maar neen, daar krijgen ze mij niet de gesloten omloop mee op. Hebben jullie eigenlijk al ervaring met circuitrijden?” Arno en ik kijken elkaar aan en antwoorden simultaan met een zo vaag mogelijk “bowaah, een beetje.” “Wel jongens, dan wens ik jullie veel geluk. Ik zal duimen voor jullie en dat ga je nodig hebben!” Binnen een half uur zijn we de ‘talk of town’ van de paddock en komt er als maar meer volk toevallig voorbij onze motoren geslenterd. Dat we met onze Amerikanen niet gaan verzinken in de grijze massa morgen, is nu al een feit.

Goed, maar hoe komen we hier nu op? In alle eerlijkheid is het niet de eerste keer dat ik me aan zo’n van de pot gerukt idee waag. Ooit reed ik met een Street Rod op Folembray en enkele jaren gelden deed ik in Engeland mee aan de XR1200 Cup. Qua rondetijden en pure prestaties was dat niet om over naar huis te schrijven, maar het zijn wel twee mooie, onvergetelijke herinneringen die ik levendig koester. Ik herinner het me nog als gisteren, veel meer dan die eerste keer dat ik in Zolder onder de 1’50 dook met een sportmotor bijvoorbeeld. Het opzet van deze MaxxPerience is NIET om te analyseren hoe de Harley’s het er qua tijden en naakte prestaties vanaf brengen op het circuit, maar wel om na te gaan of er lol aan te beleven valt. Gaan we vanavond met de glimlach op het gezicht en twee intacte motoren naar huis zònder dat we van het circuit zijn gezet wegens te traag, dan is het opzet wat ons betreft al geslaagd.

Cool en ontwapenend

Oogt een voor een kroeg geparkeerde Harley cool en intimiderend, in de paddock van een circuit maak je de blitz op een ontwapenende manier. Geen enkele andere motor, hoe duur, geprepareerd, exclusief of snel eist zoveel aandacht op als onze Harley’s. Mensen komen niet alleen kijken, nog nooit hadden we zoveel sociale babbeltjes als vandaag. En dan hebben we nog geen meter gereden…

“Ik kijk nog even naar Arno op de Roadster en zie dezelfde twijfel. Die onmiskenbare ‘Waarom toch’-blik. Maar nu is er geen weg meer terug.”

Op aanraden van de organisator hebben we ons ingeschreven in de beginnersgroep. Enig protest van onze kant komt daar niet op en wanneer ik onderuitgezakt in mijn MaxxColours op de trillende, loodzware Low Rider S sta aan te schuiven om voor het eerst het voor mij onbekende circuit van Carole op te draaien, begin ik toch te twijfelen of dit wel zo’n goed idee was. Ik kijk nog even naar Arno op de Roadster en zie dezelfde twijfel. Die onmiskenbare ‘Waarom toch’-blik. Maar nu is er geen weg meer terug. We lopen teveel in de kijker en alles is beter dan hoongelach te moeten ondergaan van een lachende, elkaar aanporrende en wijzende menigte toeschouwers indien we met onze staart tussen de benen zouden afdruipen.

Zware zesbak met een tik van de laars in z’n een, elektronisch gashendel in de hoek en ik stuif op het dikke koppel van de Low Rider richting de eerste bocht. Ik zou willen schrijven dat het onder begeleiding van een donderende, rauwe decibelsymfonie geschiedt, maar de dubbele dempers klinken vooral discreet. Verder ben ik vooral voorzichtig. Heel erg voorzichtig. Ik ken het circuit niet en wanneer je met eender welke cruiser het circuit opgaat weet je dat er qua hellingshoek niet veel marge is. Schat je een bocht verkeerd in, dan is ‘een beetje platter’ geen optie. Gelukkig is het circuit gemakkelijk te memoriseren, waardoor alle aandacht naar de motor kan gaan. En dat is nodig…

Frustrerend

Ik had het me nochtans plechtig voorgenomen om niet te zagen over de grondspeling. Het zijn geen sportmotoren. Het zijn zelfs geen sportieve nakeds. Ik weet het, maar de Low Rider S is zo laag (what’s in a name, duh?) dat ik al in de derde bocht met de steun aan de grond zit. Met koude banden, tijdens de opwarmronde, op een mij onbekend circuit. In combinatie met de passieve zithouding waarbij ik ver en onderuitgezakt van het hoog geplaatste stuur zit, is het bovendien heel moeilijk om dit te compenseren met mijn lichaamshouding, lange sprinkhaanbenen ten spijt. Ja, de knie gaat aan de grond, net voor het punt dat mijn bekken uit de kom dreigt te springen. Bochten nemen op deze Low Rider staat op circuit eigenlijk gelijk aan wachten. Wachten op het volgende rechte stuk waarop je de twin de nek om kan wringen en hoort hoe er liters lucht door de open kelk worden gezogen.

Toegegeven, hij gaat flink van de plaats op het rechte stuk. Sterk onderin uiteraard, maar hij blijft ook stevig doorgaan. Exacte toerentallen moet je me niet vragen, want om de op de tank geplaatste toerenteller te kunnen lezen moet je blik volledig van de weg. Geen optie voor mij, want doordat ik zo traag uit de bocht kom, moet ik het rechte stuk ten volle benutten om de andere rijders bij te benen én uit te remmen. Yep, je hoort het goed. Vergeet die verhalen van Harley’s die niet remmen, want dit ding stopt! Vooral wanneer je de achterrem mee aan het werk zet en met drie vingers het dikke hendel tot moes knijpt, verliest deze kolos verrassend snel en efficiënt snelheid, uiteraard bijgestaan door abs, maar ook vrij van elke vorm van fading. Een voordeel voor de gemoedsrust, want echt veel feedback biedt het niet instelbare hendel en het ergens vooraan in de verte rollend voorwiel niet.

“Op de Low Rider S zit je gewoon met de voetsteun aan de grond te wachten op het begin van het rechte stuk terwijl alles en iedereen van je weg rijdt.”

Uiterààrd is het dolle pret om eender welke andere motor met deze droog aan de haak 293 kg wegende custom uit te remmen, maar toch vind ik het circuitrijden met de Low Rider S vooral een frustrerende bezigheid. De aard van het circuit zet het misschien nog meer in de verf, want er zit een lange, snelle bocht in die je normaal accelererend neemt. Op de Low Rider S zit je gewoon met de voetsteun aan de grond te wachten op het begin van het rechte stuk terwijl alles en iedereen van je weg rijdt. Inclusief Arno op de Roadster 1200…

Motiverend

Na de eerste sessie klaagt ook de CEO over een gebrek aan bodemvrijheid. Het is de eerste keer dat hij met iets gelijkaardigs op circuit rijdt. “Tsja, die van mij is ook niet geweldig,” antwoord ik schaapachtig. “Niet bijzonder snel ook, dat 1200 blok,” gaat hij verder. “De Low Rider gaat wel stevig van de plaats hoor én hij stopt,” praat ik ‘m moed in. De omvang en het gewicht van de Low Rider zijn niet echt motiverend, maar ik wil de sleutels van de Roadster. Vermogen kan me op dit moment gestolen worden, het zijn het lagere stuur en de smallere bouw die me verleiden.

Sessie twee, op het harde zadel van de Roadster. Het stuur valt lekker in de hand, de tellers staan er mooi bovenop. In het zicht dus, zonder dat je moet navelstaren om je toerental te kunnen aflezen. De ergonomie is beter dan op de Low Rider, maar de centraal geplaatste voetsteunen staan eigenlijk nog te ver naar voren. Ach, niet zeuren, ik heb nu tenminste al beenruimte, diezelfde steengoede ankers als zonet én wat aanvoelt als twee keer zoveel speelruimte in de bocht. De acceleraties vallen dan weer tegen op circuit. Op straat profiteer je van de 96 Nm koppel dat de 1200cc’s bieden, maar op de gesloten omloop wil je vermogen. En dat krijg je niet uit een blok met geschiedenis, maar zonder dubbele bovenliggende nokkenassen, vierklepskoppen of een overvierkant karakter. Tijdens een stoplichtsprint vanuit stilstand zou de Roadster kansloos zijn tegen de Low Rider S, maar op dit technische circuitje neem je met de Roadster zoveel meer snelheid mee door de bochten dat je het gat niet meer dichtgetrokken krijgt. Kom je van de Low Rider op de Roadster dan krijg je een perfect illustratie dat een rijwielgedeelte op circuit veel doorslaggevender is dan pure power, want van beide Harley’s is de Roadster met voorsprong de leukste.

Vreemde dingen

In essentie valt er na twee sessies weinig meer te leren over beide machines. Vooral de Low Rider S voelt zich hier echt niet thuis. De krachtbron verrast aangenaam en het lijkt me een fijne ervaring om er in de stad korte intense sprintjes mee te rekken. Hij ziet er cool uit en is best snel rechtdoor, maar verder stoot je heel snel op zijn beperkingen wanneer je iets of wat sportief gaat rijden.

Van de twee is de lichtere, tragere en vooral zo maar even 7.500 euro goedkopere Roadster de betere keuze. In die zin zelfs dat je een circuitdagje bij de beginners er niet mee uit de weg hoeft te gaan. De motor heeft voldoende potentieel om het plezier van het circuitrijden te ontdekken. Uiteraard zijn er veel geschiktere motoren, maar toch was het leuk om te experimenteren met lijnen en rempunten om het beste uit het pakket te halen. Bovendien heb je dankzij het beperkte vermogen een zee van tijd en aandacht vrij om daar aan te besteden, wat op snellere machines niet het geval is. En geef toe, is er iets cooler dan een MV F3 uit te remmen op een Harley Sportster?

Fans

Het fijnste aan de hele dag is niet te vatten in een objectieve analyse. Het is namelijk wat deze motoren teweeg brengen bij andere mensen. Nog nooit hadden we zoveel contact met andere rijders, werden we zoveel aangesproken en hadden we zowaar fans langs de kant van de baan. Vreemde dingen gebeuren wanneer je met een Harley op het circuit gaat en eigenlijk ben ik blij dat ik op de Roadster geen 200% gefocust hoef te zijn zodat ik het ook heb gemerkt. Trouwens, geen enkele andere motor heeft zo’n welklinkende toeter waarmee je de fans kan bedanken terwijl je gensters trekt met je voetsteunen en met de knie aan de grond je duim in de lucht steek. MaxxBikers on track? Een onvergetelijke MaxxPerience. Zouden we het opnieuw doen? Zeker! Maar niet elke week… tenzij in club race format waarbij iedereen op Roadster 1200’s rijdt. Hallo Harley?

Met dank aan Trackdays.be om ons toe te laten, te tolereren en te motiveren tijdens hun circuitdag op Carole. Zelf rijden op Carole of andere circuits met Trackdays? Klik hier voor de 2017 kalender!

 

Technische fiche
Harley Davidson Roadster

Motor: 1.202cc, 2 kl./cil., luchtgekoelde V2
Max. vermogen: n.b.
Max. koppel: 96 Nm/4.000 o.p.m.
Transmissie: vijfbak, riem
Frame: stalen dubbel wiegframe
Voorvering: 43 mm USD, niet regelbaar, veerweg n.b.
Achtervering: stereovering, veervoorspanning instelbaar, veerweg n.b.
Voorrem: 300 mm schijven met 2zuigerremklauwen
Achterrem: enkele schijf met 2zuigerremklauw
Banden voor/achter: 120/70-19 / 150/70-18
Rijklaargewicht: 259 kg
Zithoogte: 785 mm
Tankinhoud:            12,5 l.
Kleuren: Vivid Black, Black Denim, Red, Silver/Vivid Black
Prijs België: € 12.700,00
Prijs Nederland: € 14.950,00

 

Technische fiche
Harley Davidson Low Rider S

Motor: 1.801cc, 2 kl./cil., luchtgekoelde V2
Max. vermogen: n.b.
Max. koppel: 156 Nm/3.500 o.p.m.
Transmissie: zesbak, riem
Frame: stalen dubbel wiegframe
Voorvering: conventionele voorvork, niet regelbaar, veerweg n.b.
Achtervering: stereovering, veervoorspanning regelbaar, veerweg n.b.
Voorrem: Dubbele schijven met 4zuigerremklauwen
Achterrem: Enkele schijf met 2zuigerremklauw
Banden voor/achter: 100/90-19 / 160/70-17
Rijklaargewicht: 305 kg
Zithoogte: 685 mm
Tankinhoud:            18,9 l.
Kleuren: Vivid Black
Prijs België: € 20.200,00
Prijs Nederland: € 23.750,00