Opinie: Over snelheidsduivels, onbekwame chauffeurs en wereldvreemde rechters

Niets beter dan een verkeersongeval om mensen in twee kampen te verdelen. Zo ook het ongeval van 5 april 2014 waarbij Robin van den Driessche (26) met zijn motor achterop de wagen van Georges V.C. (79) inreed. Inmiddels oordeelde de politierechter dat Robin voor 2/3 verantwoordelijk was voor dit ongeval, wat keihard aankwam bij de ouders, familie en vrienden van Robin, maar ook bij het hele motorwereldje.

Volgens de politie reed Robin op het moment van het ongeval 85 km/u op de plek waar de snelheidslimiet 70 km/u bedraagt. Daarbij komt dat de bestuurder een vlekkeloos strafblad kon voorleggen. En dus staat ieder mens met een mening op zijn achterpoten. Want enerzijds zijn ‘alle motorrijders snelheidsduivels’ en anderzijds ‘horen mensen van 79 niet meer achter het stuur, of enkel na een periodieke opfrissing van hun rijkunsten.’

Enerzijds zijn “alle motorrijders snelheidsduivels” en anderzijds “horen mensen van 79 niet meer achter het stuur, of enkel na een periodieke opfrissing van hun rijkunsten.”

Ik kan je garanderen dat ik geen schulduitspraak ga doen in dit artikel, sterker nog: de kans is groot dat het alleen maar meer vragen zal oproepen. Maar dat is uitsluitend te wijten aan het gebrek van informatie die er is omtrent dit ongeval.

Dat de N9 een voorrangsweg is, staat buiten kijf, net zoals de snelheidslimiet van 70 km/u. “Vroeger was het daar maximaal 90 km/u.” Klopt, net zoals het rijexamen, de snelheden van auto’s/moto’s, het aantal weggebruikers en verkeersdoden vroeger ook anders was. Of we hopen toch allemaal dat vooral dat laatste in een dalende lijn zit door maatregels zoals bijvoorbeeld de aanpassing van de maximumsnelheid. Toegegeven, dit zal verschillen van situatie tot situatie en ook daarover valt te discussiëren, maar laten we ter zake blijven.

Want de deur staat met andere woorden open voor subjectieve interpreteringen, al kom je aan het einde van de rit slechts uit bij 2 min of meer objectieve feiten. 1) De automobilist moest voorrang verlenen, 2) Robin reed te snel.

Vragen zonder antwoord

Op basis hiervan kan je verdere vragen gaan stellen. Hoe komt de politie uit bij die 85 km/u? Had de automobilist duidelijk gekeken? Dacht hij dat hij er nog voldoende ruimte voor de motorrijder was, of had hij hem überhaupt niet opgemerkt?

  • Stel: Robin is vijfentwintig, rijdt sinds zijn zestiende met brommertjes en vindt zichzelf een goede piloot. Zoals sommige andere motorrijders draait hij soms wat te gretig aan het gashendel en op een baan als de N9 is het bij rustig nachtverkeer dan ook een kleintje om even de 200 aan te tikken. Aan deze snelheid kan Georges V.C. hem niet zien aankomen en na een fenomenale noodstop, schampt Robin’s voorwiel de auto van Georges met een snelheid van 85 km/u.
  • Stel (bis): Robin rijdt nog maar een paar jaar met de motor en is een voorbeeldige rijder. Ok, bij nachtverkeer op een goed verlichte, overzichtelijke weg als de N9 rijdt hij (zoals wel meerdere automobilisten) een klein beetje te snel, al ligt daar voor hem de grens. Opeens duikt er een auto voor zijn neus op en nog voor hij kan reageren is het te laat.

De twee verhalen geven – voor mij althans – een compleet verschillend antwoord op de schuldvraag en ik kan me perfect voorstellen dat de politierechter zijn vonnis naar eer en geweten geveld heeft. We mogen er van uitgaan dat de man over een stuk meer informatie beschikte dan er in de media bekend is al scoort een artikel op HLN of Het Nieuwsblad natuurlijk pas écht goed wanneer het op emoties inspeelt.

Trek geen conclusies

Overhaast conclusies trekken is dus gemakkelijk, al zullen we volgens mij nooit het fijne weten over wat er die avond gebeurd is. Noch kunnen we volgens mij bijvoorbeeld écht weten hoe vlekkeloos het verleden van Georges V.C. écht was of welke andere factoren er speelden op 5 April 2014.

Beweer dus niet te snel dat motards snelheidsduivels zijn, rechters wereldvreemd zijn, of oudere automobilisten niet op de weg thuishoren. Probeer liever de situatie te bekijken vanuit het standpunt van de motorrijder, automobilist én clicks-beluste journalist van HLN of Het Nieuwsblad die in dit geval de voornaamste bron van informatie is voor het grote publiek. Hoe sensationeler het nieuws, hoe meer emoties, hoe meer polarisatie van de lezers, hoe beter voor het medium. En dat hoeft allerminst in contrast te staan met respect voor het overleden slachtoffer, wiens familie vrienden en kennissen ik alle sterkte toewens na dit vonnis.